رجعت بعض مؤمنان و بعض كافران و نواصب و مخالفان متواتر است و انكارش موجب خروج از دين تشيُّع است نه خروج از دين اسلام. و رجعت حضرت امير المؤمنين عليه السلام و حضرت امام حسين عليه السلام نيز متواتر است ، بلكه از حضرت رسول صلى الله عليه و آله نيز متواتر است يا قريب به تواتر و در سائر ائمه عليهم السلام نيز احاديث صحيحه / 59 / و معتبره بسيار رسيده است و اگر متواتر نباشد ، به مرتبه اى رسيده است كه اذعان بايد كرد. امّا خصوصيات اين رجعت ها معلوم نيست كه آيا با ظهور حضرت قائم عليه السلام در يك زمان يا قبل يا بعد از آن خواهد بود. انتهى. ^۱
و چون اين مقام گنجايش نقل تمام ادّله حقيقت رجعت را ندارد ، لهذا به مقتضاى «ما لا يدرك كلّه لا يترك كلّه» قلم اخلاص شيم ، شمّه اى از آنها را مى نگارد . از آن جمله در سوره نور مذكور است كه : «وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ ءَامَنُواْ مِنكُمْ وَ عَمِلُواْ الصَّــلِحَـتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِى الْأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ وَ لَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِى ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا يَعْبُدُونَنِى لَا يُشْرِكُونَ بِى شَيْـ?ا»^۲ الآية ، حاصل ترجمه ـ واللّه يعلم ـ : «وعده داده حق تعالى جمعى را كه ايمان آورده اند از جمله شما و كرده اند كارهاى پسنديده را كه هر آيينه ايشان را در همه روى زمين خليفه گرداند و صيت خلافت ايشان را به اطراف عالم رساند ؛ چنانچه خليفه گردانيد جمعى را كه پيش از ايشان بودند و هر آيينه متمكّن و غالب گرداند براى ايشان دين ايشان را كه برگزيده آن را بر ساير اديان و هر آيينه بَدَل دهد ايشان را پس از ترس و اضطراب ، امنيّت خاطر در هر باب ، به اين روش كه عبادت كنند خدا را و شريك نسازند با او چيزى را» .
فاضل لاهجى در ذيل اين آيه گفته كه :
پوشيده نماند كه از ائمّه دين و دنيا ـ عليهم التحية والثناء ـ مروى است كه آيه وافى هدايت «وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ ءَامَنُواْ» تا آخر در شأن قائم آل محمد عليه السلام نازل شده ، بلكه اجماع اهل بيت عليهم السلام بر اين واقع شده و اجماع اهل بيت عليهم السلام حجّت قاطع و برهان ساطع است ؛ چنانچه حضرت رسالت پناه صلى الله عليه و آله فرمود كه : إنّي تارك فيكم