مقام «امامت» بیش از هر چیز، آن را منوط به «قیام» می‏کردند.^۱ بر همین اساس، اتصال دوران امامان به یک‌دیگر (نوعی از نسق) نیز برای آنان ضرورتی ندارد.^۲ از این منظر، عمرو بن ثابت راوی اخباری است که به نظر با معتقدات جارودیان نیز ناسازگار بوده و تنها در بستر امامیه قابل پذیرش است:

حَدَّثَنَا إِبْرَاهِیمُ بْنُ هَاشِمٍ، عَنْ یحْیی بْنِ أَبِی عِمْرَانَ، عَنْ یونُسَ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عُثْمَانَ، عَنْ عَمْرِوبْنِ‏أَبِی‏الْمِقْدَامِ‏، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ، عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ: سَمِعْتُهُ یقُولُ‏، وَ ذَكَرَ ابْنُ شُبْرُمَةَ، فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام: أَینَ هُوَ مِنْ الْجَامِعَةِ إِمْلَاءِ رَسُولِ اللَّهِ وَ خَطَّهُ عَلِی بِیدِهِ، فِیهَا الْحَلَالُ وَ الْحَرَامُ حَتَّی أَرْشُ الْخَدْشِ.^۳

حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ، عَنْ عَمْرِوبْنِ‏أَبِی‏الْمِقْدَامِ‏، عَنْ جَابِرٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ علیه السلام یقُولُ‏: مَا مِنْ أَحَدٍ مِنَ النَّاسِ یقُولُ: إِنَّهُ جَمَعَ الْقُرْآنَ كُلَّهُ كَمَا أَنْزَلَ اللَّهُ إِلَّا كَذَّابٌ، وَ مَا جَمَعَهُ وَ مَا حَفِظَهُ كَمَا أَنْزَلَ اللَّهُ إِلَّا عَلِی بْنُ أَبِی طَالِبٍ وَ الْأَئِمَّةُ مِنْ بَعْدِهِ.^۴

هم‏چنین، او اخباری از امام باقر و امام صادق علیهما السلام نقل کرده که حاکی از فضیلت «شیعیان»^۵ است یا از اصطلاح ظاهراً اختصاصی «هذا الامر» در آنها بهره گرفته شده است^۶ که به نظر می‏آید این اصطلاحات و تعابیر تنها در جامعه امامیه رواج داشته است.

از تمام موارد فوق که بگذریم، خبر مهم دیگری را او به طور مستقیم، از امام صادق علیه السلام نقل کرده است^۷ که به شناخت پایگاه فکری عمرو بن ثابت یاری می‏رساند:

۰.مُحَمَّدُ بْنُ یحْیی، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَینِ، عَنِ النَّضْرِ بْنِ سُوَیدٍ، عَنْ عَمْرِوبْنِ‏أَبِی‏الْمِقْدَامِ‏ قَالَ: رَأَیتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام یوْمَ عَرَفَةَ بِالْمَوْقِفِ وَ هُوَ ینَادِی بِأَعْلَی صَوْتِهِ: أَیهَا النَّاسُ! إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلی الله علیه و آله و سلم كَانَ الْإِمَامَ، ثُمَّ كَانَ عَلِی بْنُ أَبِی طَالِبٍ، ثُمَّ الْحَسَنُ، ثُمَّ الْحُسَینُ، ثُمَّ عَلِی بْنُ