مربوط می‏شود. در دو جا از این کتاب، به ابی‌خالد واسطی اشاره شده است و به نقل از ابن‌فضال كوفی توثیق شده است:^۱ بار نخست، در قسمت مرتبط با احوالات برخی از زیدیه، پس از نقل اخباری در مذمت زیدیان («نصاب» خواندن آنان) و پس از یادکرد اخباری در جرح «ابی ‌الجارود و هارون بن سعد عجلی و محمد بن سالم بیاع القصب»، و پیش از پرداختن به دیگر زیدیانی چون «سعید بن منصور و ابی‌الضبار و بتریه»، در ذیل نقل خبری در باره جناب زید بن علی، از «عمرو بن خالد» با لفظ «من رؤساء الزیدیة» یاد شده است.^۲ بار دوم نیز چنین است:

۰.مُحَمَّدُ بْنُ إِسْحَاقَ، وَ مُحَمَّدُ بْنُ المكندر [الْمُنْكَدِرِ]، وَ عَمْرُو بْنُ خَالِدٍ الْوَاسِطِی وَ عَبْدُ الْمَلِكِ بْنُ جَرِیحٍ، وَ الْحُسَینُ بْنُ عُلْوَانَ، وَ الْكَلْبِی، هَؤُلَاءِ مِنْ رِجَالِ الْعَامَّةِ إِلَّا أَنَّ لَهُمْ مَیلًا وَ مَحَبَّةً شَدِیدَةً، وَ قَدْ قِیلَ إِنَّ الْكَلْبِی كَانَ مَسْتُوراً وَ لَمْ یكُنْ مُخَالِفاً، وَ قَیسُ بْنُ الرَّبِیعِ بُتْرِی كَانَتْ لَهُ مَحَبَّةٌ، فَأَمَّا مَسْعَدَةُ بْنُ صَدَقَةَ بُتْرِی، وَ عَبَّادُ بْنُ صُهَیبٍ عَامِی، وَ ثَابِتٌ أَبُو الْمِقْدَامِ بُتْرِی، وَ كَثِیرٌ النَّوَّاءُ بُتْرِی، وَ عَمْرُو بْنُ جُمَیعٍ بُتْرِی، وَ حَفْصُ بْنُ غِیاثٍ عَامِی، وَ عَمْرُو بْنُ قَیسٍ الْمَاصِرِ بُتْرِی، وَ مُقَاتِلُ بْنُ سُلَیمَانَ الْبَجَلِی وَ قِیلَ الْبَلْخِی بُتْرِی، وَ أَبُو نَصْرِ بْنُ یوسُفَ بْنِ الْحَارِثِ بُتْرِی.^۳

از متن نخست می‏توان نتیجه گرفت ابی‌خالد واسطی از کبار زیدیه محسوب می‏شده است و از ابو الجارود نیز نقل حدیث داشته است.^۴ از خبر دوم نیز استنباط می‏شود که عمرو بن خالد واسطی میل و محبت شدیدی [به اهل‏بیت علیهم السلام] داشته، ولی شیعه نبوده و «عامی» محسوب می‏شده است.

بر اساس همین لفظ برخی معتقدند که واسطی از اهل‏سنت بوده است (و شاید با منضم کردن گرایش زیدی او به وصف عامی) او را بتری قلمداد کرده‌اند؛^۵ صفتی که به نظر می‏‌آید