در کتب رجالی پسینیان تکرار شده است.^۱ نباید از نظر دور داشت که متن رجال الکشی خود نشان می‏دهد که او در بین «بتریان»، «عامی» لقب گرفته است و با اندکی دقت می‏توان گفت به احتمال زیاد از نظر کشی او در زمره بتریان محسوب نمی‏شده است.

جدا از منابع رجالی امامیه، در منابع فرقه‌شناسی، اطلاعات بهتری در باره او و معتقداتش می‏توان سراغ گرفت. در کتاب مسائل الامامة^۲ در شرح زیدیه چنین آمده است:

۰.ممّن یقول بالنصّ علی علی من الزیدیة أبو الجارود و فضیل الرسّان و أبو خالد الواسطی و منصور بن أبی الأسود، و هؤلاء رؤساء الزیدیة. و هؤلاء الجارودیة زعموا أنّ النبی صلی الله علیه و آله و سلم نصّ علی علی، ثمّ علی الحسن، ثمّ علی الحسین، ثمّ انقطع النصّ إلّا أنّ الإمامة لا تخرج من ولد فاطمة، و زعموا أنّ ولد فاطمة شرع واحد فی الإمامة كلّ من دعا إلی نفسه فهو إمام مفترض الطاعة علی الناس إجابته، و أظهروا البراءة من أبی بكر و عمر و أكفروهما و قالوا: هما أوّل من تأمّر علی علی و غصبه و قد علمنا أنّ رسول اللّه صلی الله علیه و آله و سلم أمّره علیهما و جعله الخلیفة من بعده. فخرجت هذه الفرقة مع زید بن علی بن الحسین فسمّتهم الشیعة الزیدیة. و زعموا أنّه من دعا إلی نفسه بالإمامة من ولد فاطمة و هو فی بیته مرخی علیه ستره فلیس بإمام و لا طاعته مفروضة.^۳

هم‏چنین، سعد بن عبد الله اشعری درکتاب فرق الشیعة (ظاهراً تحریر دیگری از کتاب پیش‌گفته) در هنگام یادکرد از زیدیان جارودی چنین می‏نویسد:

۰.و أمّا الاقویاء منهم، فهم أصحاب أبی الجارود، و أصحاب أبی خالد الواسطی، و أصحاب فضیل الرسان، و منصور بن أبی الأسود.^۴

همان طور که مشخص است، نام او عموماً در کنار نام ابو الجارود (بزرگ جارودیه)، به عنوان یکی از سران این جریان فکری یاد شده است.^۵ لذا به نظر می‏آید فرضیه انتساب او به جریان جارودی از انتساب او به بتریه قابل قبول‌تر باشد. با این حال، مناسب است برای سنجش این فرضیه از منبعی غیر از کتب رجالی و فرقه‌شناسی نیز بهره‌گرفت (به ویژه آن که داده‌های اولیه این کتب گاه محل تأمل دانسته شده است). لذا در ادامه، به اخبار منقول از