بر اساس برداشت و تلقی مشهور، تقریرْ آن است كه «در حضور معصوم علیه السلام كاری انجام گیرد و مورد انكار او واقع نشود؛ به گونه‌ای كه بتوان سكوت او را دلیل بر تأیید آن دانست».
این تعریف، جامع و دربرگیرنده همه مصادیق تقریر نیست و صحیح، آن است كه در تعریف آن گفته شود: «هر گونه تثبیت، تأیید و امضای عمل یا گفتار اشخاص توسط معصوم علیه السلام از هر طریق ممكن».
بر خلاف تعریف نخست _ كه تنها بر یك قسم تقریر منطبق است _ این تعریف، همه اقسام آن را در بر می‌گیرد. ارائۀ این اقسام و استخراج نمونه‌های آنها از متون روایی، به تبیین جایگاه و اهمیت تقریر كمك می‌كند.
