در تفاسیری که از روایات تفسیری استفاده می‌کنند، جست و جو از احوال سند در دو زمینه رجال و درایه جای بحث می ‏یابند. برخی از مفسران، چون آقای صادقی در تفسیر الفرقان، ضمن استفاده و اهتمام بسیار بر نقل اسناد روایات، به گونه‌ایی متفاوت با اسناد برخورد نموده و با وجود دقت در ذکر اسناد، به علم رجال، هیچ وقعی ننهاده و در هنگام استعمال مصطلحات حدیثی نیز معانی و مفاهیم دیگری از آنها را مد نظر داشته است. مشاهده می‏شود که ضعف سند، به تنهایی در الفرقان نه دلیل رد روایت و نه عامل پذیرش نقل است، بلکه فقط ضعف روایتی را که به ضعف نام‌بردار است، یادآور می‏شود؛ بدون آن که در استناد و استفاده فقهی_ تفسیری، مورد بهره برداری و ارزش‌گذاری باشد. ریشه این روی‌کرد در اعتقاد نداشتن به وثوق مخبری، و پذیرش وثوق خبری است. می‏توان استنباط نمود که ملاک صحت حدیث از دیدگاه ایشان، همان صحت قدمایی است. این روی‌کرد در موارد متعددی در الفرقان نمود داشته که نتیجه آن اتخاذ آرای فقهی متفاوت در ذیل آیات الاحکام است. در این استفاده متفاوت، گاه شاهد پذیرش و رد روایاتی از سوی مؤلف می‏شویم که تأمل و درنگی نقادانه در حوزه سند روایات الفرقان طالب است. ما در این مقاله این روی‌کردها را با نقدهای لازم به تحریر در آورده‌ایم.