2. عنایت خاص به ذکر اسناد در زمینه فقه

برخلاف آنچه آقای صادقی ادعا نمودند که در فقه هیچ نیازی به سند نیست،^۱ در عمل با توجه به تفسیر الفرقان، مشاهده می‏شود که بیشتر استفاده‏ها از بحث‏های سندی و ارزیابی آنها در بحث فقه در تفسیر است. این استفاده تا بدان‌جا است که میزان روایات فقهی در کل تفسیر الفرقان به 1881 روایت می‏رسد. بیشتر آنها یا با ارزیابی‏های سندی، تحت عناوینی چون: مقبول، صحیح، موثق، معتبر، ضعیف و... یا با ارائه سند کامل و یا ناقص همراه شده است.^۲ به هر حال، آنچه مهم است، خالی نبودن این روایات از گزارش‏های و لو اندک و مختصر سندی است.^۳

شاید این امر تأثیری غیر ملموس از دیگر محدثان و فقها باشد که بر آن‌اند، فطرت و عقل در نفی و اثبات احکام و امور تعبدی راه ندارد و برای رسیدن به واقعیت امر، بیش از هر چیز، فهم صحت صدور و سند آن اهمیت دارد؛ زیرا مبانی دیگر، چون موافقت با قرآن، به دلیل اجمال قرآن در احکام، و هم‌سویی با عقل، به سبب ناتوانی آن از فهم جزئیات در این مباحث راه‌گشا نیست. شایان ذکر است که آقای صادقی در این حوزه با دقت و حساسیت دیگر فقها عمل ننموده، بلکه فقط در این مباحث به سند، الفاظ و مصطلحات درایة الحدیث عنایت بیشتری نسبت به موضوعات دیگر دارد.

3. استفاده از مصطلحات حدیثی

همان گونه که در بخش پیش گفته شد، استفاده بسیار و مکرر از مصطلحات حدیثی، چون موثق، ضعیف، مضمر، صحیح، متواتر و متظافر از استفاده‏های شایع این تفسیر است، ولی مفسر، نه چون عالمان حدیث پژوه، بلکه متفاوت از آنها از این واژگان استفاده می‏کند. یک تفاوت عمده بین دیدگاه غالب و تعریف رایج و مصطلح از تواتر با تعریف الفرقان وجود دارد، و آن، این که مؤلف الفرقان در کثرت نقل، به کثرت راویان و عدم امکان تبانی در هر طبقه توجه ندارد، بلکه کثرت از دیدگاه ایشان، نقل بسیار و متعدد در کتب مختلف است. حال، ممکن است که این کثرت در طبقه دوم و سوم به بعد حاصل شده باشد و یا در یکی از طبقات میانی به کثرت نرسد.