أَبِی وَاقِدٍ اللَّیثِی قَالَ: خَرَجَنَا مَعَ رَسُولِ اللهِ صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ سَلَّمَ قِبَلَ حُنَینٍ، فَمَرَرْنَا بِسِدْرَةٍ، فَقُلْتُ: یا نَبِی اللهِ، اجْعَلْ لَنَا هَذِهِ ذَاتَ أَنْوَاطٍ كَمَا لِلْكُفَّارِ ذَاتُ أَنْوَاطٍ، وَ كَانَ الْكُفَّارُ ینُوطُونَ سِلَاحَهُمْ بِسِدْرَةٍ، وَ یعْكُفُونَ حَوْلَهَا، فَقَالَ النَّبِی صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ سَلَّمَ: اللهُ أَكْبَرُ، هَذَا كَمَا قَالَتْ بَنُو إِسْرَائِیلَ لِمُوسَی: اجْعَلْ لَنَا إِلَهًا كَمَا لَهُمْ آلِهَةً (أعراف، ۷:۱۳۸) إِنَّكُمْ تَرْكَبُونَ سُنَنَ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِكُمْ.^۱

مشابه این روایت را ترمذی با سند دیگر^۲ نقل می‌کند که بنا بر نظر ابن حجر، سند هر دو روایت، صحیح است. لذا چگونه می‌توان این تشبیه را پذیرفت؛ در حالی که عقاید شیعه بر پایه توحید ناب استوار است؟! و با این اوصاف چگونه می‌توان اهل سنّت را بنیان‌گذاران توحید ناب نامید؟!

5. نتیجه

بررسی نظریات ریوِن فایرستون در مقاله «مقایسه نگرش شیعه به داستان قربانی ابراهیم علیه السلام با یهودیت، مسیحیت، و احادیث اهل سنّت» بیانگر آن است که وی علی‌رغم دسترسی به منابع نسبتاً معتبر از شیعه و اهل سنّت، و نیز تلاش در نمایش رعایت انصاف و عدالت، به طرق گوناگون سعی در سست و بی اعتبار نمایاندن عقاید شیعی دارد؛ چرا که:

1. عملکرد ائمه اطهار علیهم السلام ، به عنوان پیشوایان شیعه، را متناقض و جاه طلبانه نشان می‌دهد.

2. از طریق انتساب نادرست اقوال و بیان نااستوار سیر نظرات بین عقیده شیعه متأخر و متقدم در باب ذبیح الله اختلافی را به نمایش می‌گذارد، که از نظر وی در بین اهل سنّت وجود ندارد، در حالی که ثابت شد _ با وجود برخی روایات مبنی بر ذبیح بودن حضرت اسحاق علیه السلام _ در تمام ادوار تاریخ اسلام، چنین باوری در بین شیعه رواج نداشته است؛ زیرا نه تنها هیچ تصریحی دال بر صحت این گونه روایات از سوی علما صورت نگرفته، بلکه یا به هر دو نوع روایات موجود اشاره نموده‌اند و یا قربانی بودن حضرت اسماعیل علیه السلام را برگزیده‌اند.