نماز در نهج البلاغه

تعدادی از سخنان امام علی در مورد نماز از نهج البلاغه نقل می کنیم:

ـ فَرَضَ اللّهُ الإِیمانَ تَطهیراً مِنَ الشِّرک، والصَّلاةَ تَنزیهاً عَنِ الکبرِ.[۱]

خداوند ایمان را جهت پاک کردن از شرک، و نماز را براى دورى از کبر واجب کرد.

ـ اللّهَ اللّهَ فِی الصَّلاةِ، فَإِنَّها عَمودُ دینِک.[۲]

خدا را! خدا را! در باره نماز، که ستون دین شماست.

ـ فی رِسالَتِهِ إلى مُحَمَّدِ بن أبی بَکرٍ: صَلِّ الصَّلاةَ لِوَقتِها المُؤَقَّتِ لَها، ولا تُعَجِّل وَقتَها لِفَراغٍ، ولا تُؤَخِّرها عَن وَقتِها لِاشتِغالٍ، واعلَم أنَّ کلَّ شَی ءٍ مِن عَمَلِک تَبَعٌ لِصَلاتِک.[۳]

در نامه به محمد بن ابى بکر فرمود: نماز را در وقت مقرّرش بخوان و براى آسوده شدن آن را جلو و به جهت اشتغال به کارى، آن را به تأخیر مینداز و بدان که همه کارهایت تابع نمازت مى باشد.

ـ کانَ رَسولُ اللّهِ(ص) نَصِباً بَالصَّلاةِ بَعدَ التَّبشیرِ لَهُ بِالجَنَّةِ لِقَولِ اللّهِ سُبحانَهُ: «وأمُر أهلَک بِالصَّلاةِ واصطَبِر عَلَیها» فَکانَ یأمُرُ بِها أهلَهُ ویصبِرُ عَلَیها نَفسَهُ.[۴]

پیامبر خدا(ص) با خواندن نماز خود را به رنج مى افکند، با آنکه مژده بهشت شنیده بود. چون خداوند سبحان گفت: (و خانواده ات را به نماز وادار و خود بر آن شکیبا باش). پس خانواده اش را به آن وادار مى کرد و خود بر انجام آن شکیبایى مى ورزید.

ـ ما أهَمَّنی ذَنبٌ امهِلتُ بَعدَهُ حَتّى اصَلّی رَکعَتَینِ.[۵]

گناهى که مهلت یابم پس از آن دو رکعت نماز بخوانم، مرا اندیشناک نمى کند.

ـ فی کلامٍ لَهُ یوصی فیهِ أصحابَهُ بِالصَّلاةِ: وإنَّها لَتَحُتُّ الذُّنوبَ حَتَّ الوَرَقِ، وتُطلِقُها إطلاقَ الرِّبَقِ، وشَبَّهَها رَسولُ اللّهِ(ص) بِالحَمَّةِ تَکونُ عَلى بابِ الرَّجُلِ، فَهُوَ یغتَسِلُ مِنها فِی الیومِ واللَّیلَةِ خَمسَ مَرّاتٍ، فما عَسى أن یبقى عَلَیهِ مِنَ الدَّرَنِ.[۶]

در گفتارى که در آن یارانش را به نماز سفارش مى کرد: و همانا نماز، گناهان را چون برگ فرو مى ریزد و آنها را مى گشاید آن گونه که بند از کسى بگشایند و پیامبر خدا(ص)، آن را به چشمه آب گرم که بر در خانه مرد روان باشد، تشبیه کرد که شبانه روز، پنج بار خود را در آن بشوید، دیگر چرکى بر تن وى نخواهد ماند.