«قالَ إِنِّی جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً قالَ وَ مِنْ ذُرِّیتی‏ قالَ لا ینالُ عَهْدِی الظَّالِمین‏»؛^۱

خداوند به ابراهیم فرمود: «من تو را امام و پیشوای مردم قرار دادم!» ابراهیم عرض كرد: «از دودمان من (نیز امامانی قرار بده!)» خداوند فرمود: «پیمان من، به ستمكاران نمی‏رسد!»».

در تبیین آیه آورده‌اند که ظلم، به معنای آن است که چیزی را در غیر از موضعش قرار دهند و مراد از عهد در آیه، امامت است. پس اگر امام، معصوم نباشد، ظالم است و شخص ظالم نمی‌تواند امامت را بر عهده گیرد.^۲

6. از نظر براهین عقلی، بر اساس برهان «فلسفه وجودی امام» _ که به عنوان اولین برهان عقلی بر وجوب عصمت امام توسط شیخ صدوق اقامه شده است^۳ _ در هر عصر و دور‌انی باید کسی باشد تا معانی صحیح قرآن و سنت رسول خدا صلی الله علیه وآله را بیان نماید و لازمه چنین کسی، مصون بودن از خطا و اشتباه است.^۴ پس از آنجایی که مردم در فهم حق، برداشت‌های متفاوت و گاه متناقضی دارند، لازم است تا فردی معصوم، آموزه‌های قرآنی و سنت پیامبر صلی الله علیه وآله را به روشنی تبیین نماید.^۵

بر اساس برهان «حفظ شریعت» نیز از آنجا که اسلام، آخرین شریعت الهی و ابدی است،^۶ لازم است هر کسی که تا قیامت در جهان وجود دارد، با معارف و احکام آن آشنا شود. پس لازم است که این شریعت، حافظی داشته باشد و چنانچه این حافظ معصوم نباشد، هیچ تضمینی وجود نخواهد داشت تا تغییری در دین به وجود نیاید.^۷ حفظ شریعت یا توسط امام صورت می‌پذیرد و یا امت. اما از آنجا که بر اساس آموزه‌های قرآنی و روایات نبوی صلی الله علیه وآله ، امکان اشتباه و خطا در امت وجود دارد، پس لازم است تا امام، به عنوان حافظ شریعت، از هر گونه گناه و اشتباه مصون باشد.^۸

هم‌چنین، بر اساس برهان «عدل خداوند»، عدل الهی اقتضا دارد تا امت به امامی