اعتبار دعای صنمی قریش

دعای صنمی قریش در بحارالانوار، ج ۸۲، ص ۲۶۰ از کتاب های بلدالامین و جنة الامان کفعمی نقل شده است. معمولا در مورد دعاهایی که از معصومین(ع) نقل شده به ویژه دعاهایی که در کتب ابن طاووس و یا کفعمی آمده است دقت در سند به گونه ای که در مسائل فقهی صورت می گیرد، انجام نمی شود و بر اساس قاعده ی تسامح در ادله ی سنن ـ که طبق آن، در مورد مستحبات و مکروهات دقت سندی صورت نمی گیرد ـ این گونه دعاها از اعتبار نسبی برخوردارند و می توان به آن عمل کرد، مگر مضمون دعا مخالف با بدیهیات دینی باشد.

سه حدیث در مورد تسامح در ادله ی سنن

امام باقر(ع):

مَن بَلَغهُ ثَوابٌ مِن اللّهِ على عَمل، فعَمِلَ ذلک العَملَ الْتِماسَ ذلک الثَّوابِ اوتِيَهُ و إنْ لَم يَکنِ الحَديثُ کما بَلَغَهُ.[۱]

هر کس شنيده باشد که خداوند براى انجام عملى پاداش مى‏دهد و براى دست يافتن به آن پاداش، آن کار را بکند به او داده مى‏شود، هر چند حديث، آن گونه نباشد که به او رسيده است.

امام صادق(ع):

مَن بَلغَهُ عنِ النَّبيِّ(ص)‏ شَي‏ءٌ مِن الثّوابِ فَفَعلَ ذلک طَلَبَ قَولِ النَّبيِّ(ص) کانَ لَهُ ذلک الثّوابُ و إنْ کانَ النَّبيُّ(ص) لَمْ يَقُلْهُ.[۲]

هر کس از قول پيامبر شنيده‏ باشد که فلان کار پاداش دارد و آن را به نيّت فرمايش پيامبر(ص) انجام دهد همان پاداش برايش منظور مى‏شود، هر چند پيامبر(ص) آن را نگفته باشد.

امام صادق(ع):

مَن سَمِعَ شيئا مِن الثّوابِ على شَي‏ءٍ فَصنَعَهُ کانَ لَهُ، و إنْ لَم يَکنْ على ما بلَغَهُ.[۳]

هر کس بشنود که فلان کار پاداش دارد و آن را انجام دهد پاداشش به او مى‏رسد، اگر چه بدان گونه که او شنيده نباشد.