(2) پشیمانی از اطاعت از زن،^۱ (3) وجود خیر در مخالفت با زنان،^۲ (4) دستور به عدم اطاعت از زن و عدم تدبیر خانواده توسط زن^۳ و (5) مورد لعن بودن مرد مطیع زن،^۴ همگی دال بر نفی مدیریت و جایگاه برتر زن در خانواده است.

مسؤولیت مردان در قبال همسر

(6) اسیر دانستن زن و فرزند در دست مرد و دستور به رسیدگی به اسیران،^۵ (7) دستور به ضایع نکردن و تباه نکردن همسر،^۶ (8) دستور به اصلاح رابطه با زن؛ چرا که مرد مسلط بر زن و قیم او است،^۷ (9) گل بهاری دانستن زن و دستور به عدم واگذاری امور سنگین به او،^۸ تصریح به مسؤولیت مرد در قبال همسرش و جایگاه متناسب این مسؤولیت دارد. همچنین اصطلاحاتی مانند «مَلَّکَهُ نَاصِیَتَهَا»، «فَلَا یُضَیِّعْهَا»، «لَا تُمَلِّکِ» و به کار بردن واژه «اسیر» برای همسر و فرزندان، نشان از جایگاه برتر مرد در خانواده دارد؛ چرا که از یک سو، اسیر از خودش اختیاری ندارد و از سوی دیگر، نمی‌توان مسؤولیت بدون جایگاه را به مرد واگذار نمود. سپس انجام وظایف و تکالیف نسبت به زیر دستان را از او خواست.

روایات حقوق

روایاتی که به حقوق متقابل زن و شوهر پرداخته است، برای بیان حقوق مرد بر گردن زن، (10) بیشتر به مسأله اطاعت زن از مرد و اجازه گرفتن زن در انجام امور (حتی اموری غیر از مسأله خروج از خانه و مسائل جنسی) می‌پردازد و می‌گوید افرادی که بزرگ‌ترین حق را بر گردن مرد دارند، والدین او هستند و فردی که بزرگ‌ترین حق را بر گردن زن دارد، شوهر اوست^۹ و برای بیان حقوق زن بر گردن مرد، (11) غالباً به حقوقی مانند نرم‌خویی،