این که در خانواده هر دو جنس حضور دارند و تفاوت‌های جنسیتی در بروز اختلاف‌نظر میان آن دو بسیار مؤثر است و انتظار حل همه اختلافات زناشویی از طریق گفت و گوی برابر، انتظار غیر واقع‌بینانه‌ای است. در صورت وجود مدیریت دونفره، حتماً خانواده دچار هرج و مرج، عدم تفاهم و درگیری شده و در نهایت، کاهش چشمگیر میزان ثبات خانواده و افزایش میزان طلاق را در پی خواهد داشت و این مسأله در خانواده‌های دموکراتیک، واقعیتی انکارناپذیر است.^۱ در نتیجه، باید در خانواده مدیریت واحد وجود داشته و فقط یکی از مرد یا زن مسؤول خانواده و دیگری تحت مسؤولیت و نظارت او باشد.

از سوی دیگر، بررسی آیات و روایات نشان می‌دهد که اسلام با مدیریت زن مخالف بوده و مرد را به دلیل برتری‌های (جسمی، عقلی و روانشناختی) خدادادی و همچنین وجوب نفقه، در جایگاه مدیریت خانواده قرار داده است. البته ناگفته پیداست که برتری مردان برای قرار گرفتن در این جایگاه، نه دلیل بالاتر بودن شخصیت انسانی آنها است و نه سبب امتیاز آنها در جهان دیگر؛ زیرا در نگاه دین، زن و مرد از حیث ارزش‌های انسانی و الهی یکسان‌اند،^۲ بلکه منظور، برتری در زمینه‌هایی است که موجب می‌گردد، مرد توانایی پذیرفتن این مسؤولیت را داشته باشد؛ یعنی برتری در ویژگی‌های جسمی و روانشناختی متناسب با امر سرپرستی و مدیریت.^۳

نگاه اسلام به زن و مرد، به ویژه در خانواده یک نگاه جنسیتی است. از دیدگاه اسلام تفاوت‌های جنسیتی، ناشی از عوامل جغرافیایی، تاریخی و یا اجتماعی نیست، بلکه ناشی از اصل آفرینش است. زن و مرد هر کدام دارای ویژگی‌هایی مخصوص به خود هستند و شرط سعادت هر یک از آنها و در حقیقت، جامعه بشری، این است که هر کدام بر اساس ویژگی‌های خاص خود زندگی کند.^۴

تفاوت‌های زن و مرد در دو حوزه کلی تفاوت‌های جسمی و روانشناختی قابل بررسی است. در حوزه تفاوت‌های جسمی باید گفت به صورت کلی مردان معمولاً از نظر جسمی بزرگ‌تر و نیرومندتر از زنان هستند^۵ و به دلیل وجود مقادیر بسیار