بود که در جنگ یمامه کشته شد. عمر بن خطاب با احساس خطر از این که شاید قرآن با از بین رفتن حافظان آن به تدریج از بین برود، کلمه استرجاع «انّا للّه و انّا الیه راجعون» را بر زبان راند و دستور داد که هر چه زودتر قرآن را جمع آوری کنند. او اولین کسی بود که قرآن را در مصحف جمع نمود.^۱

6. یحیی بن عبد الرحمان بن خطاب نقل می‏کند که عمر بن خطاب تصمیم گرفت قرآن را جمع‏آوری کند؛ در میان مردم به پا خاست و گفت: هر کس چیزی از قرآن را از رسول خدا فرا گرفته است، بیاورد و مردم آیاتی را که در لوح‌ها و استخوان‌های شتر و شاخه‌های پهن نوشته بودند، آوردند؛ ولی عمر از کسی آیه‏ای را نمی‏پذیرفت، مگر آن چه را که دو نفر به قرآن بودنش شهادت دهند. عمر در همان روزها _ که مشغول جمع آوری قرآن بود _ به قتل رسید. پس از وی _ که عثمان زمام خلافت را به دست گرفت _ به مردم ابلاغ نمود که در پیش هر کس آیه و یا آیاتی از کتاب خدا وجود دارد، بیاورد؛ ولی او هم هیچ سخنی را قبول نمی‏کرد، مگر با شهادت دو نفر که قرآن بودن آن را امضا و تصدیق کنند. در آن هنگام، خزیمة بن ثابت آمد و گفت: من با چشم خود دیدم که شما دو آیه از قرآن را کنار گذاشتید و آنها را ننوشتید. گفتند: آن دو آیه کدام است؟ گفت: من خودم از رسول خدا این دو آیه‏ را فرا گرفته‏ام. آن‏گاه دو آیه آخر سوره برائت را خواند:«لَقَدْ جاءَکُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِکُمْ عَزِیزٌ عَلَیْهِ ما عَنِتُّمْ...». عثمان این دو آیه را که از خزیمه شنید، گفت: من شهادت می‏دهم که این دو آیه از طرف خدا نازل شده است. شما چه مصلحت می‏دانید و این آیه را در کجای قرآن قرار دهیم؟ خزیمه گفت: این دو آیه را به آخرین سوره‏ای که بر پیامبر صلی الله علیه وآله نازل شده است، ملحق کنید! این بود که این دو آیه را به آخر سوره برائت ملحق ساختند و آن سوره را با همان دو آیه پایان دادند.^۲