عبارتی، خداوند از طریق قلم و کتابت همه علوم را به بشر آموخت.^۱ پس چگونه امکان دارد، فرستاده خداوند مهم‌ترین منیع هدایت را _ که جامع علوم است _ در زمان حیاتش به بشر از طریق قلم و کتابت آموزش ندهد؛ در صورتی که نص آیه شریفه دلالت بر آموزش مبتنی بر کتابت دارد.

ج. مداد: به معنای مرکب مصطلح؛ در آیه شریفه:

«قُل لَّوْ کاَنَ الْبَحْرُ مِدَادًا لِّکلَمَاتِ رَبی‏ِ لَنَفِدَ الْبَحْرُ قَبْلَ أَن تَنفَدَ کلَمَاتُ رَبی‏ِ وَ لَوْ جِئْنَا بِمِثْلِهِ مَدَدًا»؛^۲

بگو: «اگر دریا برای کلمات پروردگارم مرکّب شود، پیش از آن که کلمات پروردگارم پایان پذیرد، قطعاً دریا پایان می‏یابد؛ هر چند نظیرش را به مدد [آن‏] بیاوریم.

چنان که از بیان آیه برداشت می‌شود، به احتمال زیاد، مسلمانان از این ابزارها برای نگارش و کتابت قرآن کریم استفاده می‌نمودند که آیه شریفه برای تقریب اذهان، جهت فهم مقام والا و غیر قابل تصور مفاهیم الهی این ابزارها را مثال زده است.

د. صُحُف: به معنای برگ‌هایی از کاغذ است که روی آن نوشته شده باشد؛ برگی که از دو رو مکتوب باشد.^۳ این واژه در هشت مورد از آیات قرآنی به کار رفته است؛ به عنوان مثال در آیه شریفه:

«رَسُولٌ مِنَ اللَّهِ یَتْلُوا صُحُفاً مُطَهَّرَةً »؛^۴

فرستاده‏ای از جانب خدا که [بر آنان‏] صحیفه‏هایی پاک را تلاوت کند.

در تفسیر آیه شریفه آمده است:

صحیفه‏هایی که در آن نوشته‏های درست و موزون و ثابت و پر ارزش باشد.^۵

ی. سِجلّ: به معنای پیمان‌نامه و کتابی است که قاضی، دعاوی و احکام را در آن می‌نویسد که آن اسناد معاملات و نامه‌دان است.^۶ این واژه یک مرتبه در قرآن، آن هم تنها