مالک را هم ارزشمند می‌کند. اهمیت دیگر روایت ابن مالک، نسخه‌ای قدیمی است که در سال 416ق، تحریر شده است و به طریق وجاده در نوسازی‌های آستان قدس در سال 1348ش، یافت و با تصحیح مرحوم شانه چی منتشر شد.^۱ البته از روایت ابن مالک، تصحیح دیگری هم به وسیله آقای سیّد جواد حسینی جلالی منتشر شد^۲ که تاریخ نگارش آن نامعلوم است؛ هر چند محقق کتاب تاریخ نگارش را در زمان شهید ثانی احتمال داده است.^۳

در باره روایت علی بن نعمان اعلم پیش از این سخن گفتیم. شخصیت دیگری که شیبانی از روایت وی نام می‌برد و عناوین دعاها را از او نقل می‌کند، احمد بن مسلم مطهّری^۴ است که از عمیر بن متوکل صحیفه را نقل می‌کند. ویژگی روایت ابن مطهّر، طریق نجاشی و شیخ طوسی به اوست. نجاشی وقتی از «دعاء الصحیفة» یاد می‌کند، می‌نویسد:

حسین بن عبید الله از ابن اخی طاهر، از محمّد بن مطهّر، از پدرش، از عمیر بن متوکل، از پدرش متوکل، از یحیی بن زید به این دعا ما را خبر داد.^۵

شیخ طوسی هم طریق خود به صحیفه را چنین نوشت:

گروهی از تلعکبری از ابی محمّد معروف به ابن اخی طاهر، از محمّد بن مطهّر، از پدرش، از عمیر بن متوکل، از پدرش، از یحیی بن زید ما را به این دعا آگاه کردند و نیز ابن عبدون از ابی بکر دوری، از ابن اخی طاهر _ أبی محمّد _ از محمّد بن مطهّر به ما خبر داد.^۶

اگر چه شخصیت محمّد بن احمد بن مسلم مطهّر و پدرش احمد بن مطهر برای ما ناشناخته است، ولی نجاشی از یک طریق و شیخ طوسی از دو طریق به صحیفه سجّادیه او دسترسی داشته‌اند. افزون بر ایشان، از گفته خزاز قمی، دانشمند قرن چهارم، برمی‌آید که