1..‏ «و من المعروف ان المختار لم یلجأ الی ذالک [وضع الاحادیث] الا عندما ظهر فی الکوفة و دعا لبیعة محمد بن الحنفیة و الأخذ بثأر الحسین و تتبع قتلته و الخروج الی ابن الزبیر و عبد الملک بن مروان حتی قتل سنة سبع و ستین هجریة» (الوضع فی الحدیث، ج۱، ص۲۱۴.

2.؛ همان، ص۲۱۲).

3..‏ از نگاه عمر فلاته، دلیلی می‏تواند ساختگی بودن یک حدیث را اثبات نماید که جزئیاتی چون: واضع حدیث، متن حدیثِ موضوع و زمان وضع را نیز به همراه داشته باشد (ر.ک: همین مقاله).

4..‏ میزان الاعتدال فی نقد الرجال، ج۲، ص۴۸۳.

5..‏ «و قد سبق أن مرّ معنا أن کلا من ابی ثور الفهمی و عبد الرحمن بن عدیس صحابیان فتعین أن تلحق التهمة ابنَ لهیعة فی رفعه الروایة...» (الوضع فی الحدیث، ج۱، ص۲۰۰).

6..‏ ر.ک: همان، ص۲۳۸ _۲۵۰، ذیل عنوان «الشیعة و أثرهم فی وضع الحدیث».

7..‏ همان، ص۲۴۵.

8..‏ «فقد أطبق العلماء علی أن للشیعة أثراً بارزاً فی الکذب و وضع الحدیث و لم یخالف فی ذالک احد، بل أن نفراً من الشیعة أنفسهم یقرون بأن بعض من انتسب الیهم کان یفتری و یتقوّل علی رسول الله صلی الله علیه و آله و آل بیته» (همان).

9..‏ فلاته برای اثبات اجماع علما به کلمات اشخاصی چون: شافعی، ابو یوسف، یزید بن ‏هارون، مالک، شریک و ذهبی استناد کرده است (ر.ک: همان، ص۲۴۵ و ۲۴۶).

10..‏ تنها در کلام منسوب به ابو حنیفه تعبیر شیعه به کار رفته است که البته در آن سخن از جعل و کذب وجود ندارد: «سأل ابو عصمة أبا حنفیة ممن تأمرنی أن أسمع الآثار؟ قال: من کل عدل فی هواه الا الشیعة، فان اصل عقدهم تضلیل اصحاب محمد صلی الله علیه و آله» (همان، ص۲۴۶).