۲۱۶.الشفاـ به نقل از عايشه ، در توصيف ويژگى هاى پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ـ :من براى [رنج هاى ]پيامبر خدا صلى الله عليه و آله مى گريستم... و مى گفتم : جانم فدايت ! اى كاش از دنيا به آنچه نياز دارى ، بهره مند مى شدى !
مى فرمود : «اى عايشه ! برادرانم از پيامبران اولو العزم ، بر دشوارى هايى سخت تر از اين ، شكيبايى كردند و بر همين حال ، زندگى شان را به پايان بردند و به بارگاه پروردگارشان وارد شدند ، و خداوند ، بازگشتشان را گرامى داشت و پاداششان را كامل پرداخت . من شرم دارم كه در اثر رفاه طلبى در زندگى ام ، در روز قيامت ، مقامى فروتر از آنان بيابم ، و هيچ چيز در نظرم ، از ملحق شدن به برادران و دوستانم ، محبوب تر نيست» .
پيامبر صلى الله عليه و آله پس از آن ، ماهى ديگر را به پايان نرسانده ، از دنيا رحلت نمود .
۲۱۷.امام على عليه السلامـ در خطبه نماز جمعه ـ :گواهى مى دهيم كه محمّد ، بنده و فرستاده خداوند است ، كه او را بر اساس حقيقت براى دعوت مردم به حق فرستاده و او را گواه بر آنان قرار داده است ، و او هم پيام هاى پروردگارش را همان گونه كه به او فرمان داده بود ، ابلاغ كرد... و شكيبا براى خداوند ، در باره بندگان او ، خيرخواهى نمود .
۲۱۸.امام صادق عليه السلامـ در خطبه اى از ايشان ـ :پس پيامبر خدا صلى الله عليه و آله آنچه را بِدان فرستاده شده بود ، ابلاغ كرد و آنچه را فرمان داشت ، آشكار ساخت و بارهاى رسالت را كه به دوش داشت ، به سرمنزل رساند و براى پروردگارش شكيبايى نمود .
۲۱۹.امام باقر عليه السلام :خداوند عز و جل از اين كه كسى را از دانش خود آگاه سازد ، ابا دارد ، جز آن كس كه با «ايمان به او» آزموده شده باشد ، چنان كه به پيامبر خدا صلى الله عليه و آله حكم كرد كه بر آزار قومش شكيبايى كند و جز به فرمان او ، با آنان ، جهاد ننمايد .
پس بَسا مواردى كه پيامبر خدا صلى الله عليه و آله به سبب دستور الهى ، پنهانكارى كرد تا آن كه به او گفته شد : «پس آنچه را بِدان مأمورى ، آشكار كن و از مشركان ، روى برتاب» و ـ سوگند به خدا ـ اگر پيش از نزول اين آيه ، رسالتش را آشكار مى ساخت ، همچنان ايمان آورنده بود ؛ امّا او به اطاعت الهى در نگريست و از مخالفت ترسيد و بدين جهت ، از آشكار ساختن آن ، اجتناب كرد .
