۲۵۸.امام باقر عليه السلام :شيعيان ما ، بيم دهندگان در زمين اند ، و براى آن كه طالب است ، تا آن هنگام كه طالب است ، چراغ و نشانه و نورند ، و براى اطاعت كنندگانِ خداوند ، راه نمايند ، و بر مخالفانشان كه با ادّعاى آنان همسو شوند ، گواه اند ، و مايه آرامش آن كس اند كه نزدشان بيايد ، و با دوستان خود ، بالطف و خوش رو و پاك دامن و مهربان اند . توصيف آنان در تورات ، انجيل و قرآن عظيم ، اين چنين است .
۲۵۹.امام صادق عليه السلامـ در نامه اى كه به جعفر بن محمّد بن اشعث داده است ـ :خدايا ! محمّد ، همان كسى است كه تو او را در كتابت توصيف كردى ، آن جا كه گفتى ـ و سخنت بر حق است ـ : «قطعا براى شما پيامبرى از خودتان آمد كه بر او دشوار است شما در رنج بيفتيد . به [هدايت ]شما حريص ، و نسبت به مؤمنان ، دلسوز و مهربان است» . پس گواه باش كه او چنين است... .
خدايا ! من با شهادت به پيامبرى او و آن گاه درود به او آغاز مى كنم ، اگر چه به آن درجه اى كه رضايت خاطرم را فراهم آورد ، نايل نشوم ، و زبانم از اندرونم گويا نباشد ، كه اين را جز بر كوتاهى خويش حمل نمى كنم .
شهادت مى دهم ـ و شهادت من ، دعاى من است و حقّى است بر عهده من ، و اداى چيزى است كه بر من واجب كرده اى ـ كه: او ، رسالت تو را ابلاغ كرده است ، بى آن كه در آنچه فرمان داده اى ، كوتاهى كند ، يا از آنچه اراده كرده اى ، كوتاهى كرده باشد ، يا از آنچه از آن نهى كردى ، تجاوز كرده باشد ، يا در آنچه براى او خشنود بوده اى ، از حد گذشته باشد .
[پيامبر صلى الله عليه و آله ] طبق آنچه وحى تو نزد او فرود آمد ، آيات تو را [براى مردم] تلاوت كرد ، و در راه تو ، رويارو با دشمن و بى آن كه پشت كند ، جهاد نمود ، و به پيمان تو وفا كرد ، و دين تو را آشكار ساخت ، و در راه تو به سرزنش [هيچ ]ملامتگرى توجّه نكرد ، و در راه تو ميان نزديكان ، جدايى انداخت ، و در راهت بيگانگان را به هم نزديك ساخت . به اطاعت تو فرمان داد ، و خود ، بِدان تن داد ، و از نافرمانى ات نهى كرد ، و خود در پيدا و نهان ، از آن اجتناب ورزيد . به نيكى هاى اخلاقى ، ره نمون شد و خود ، به آنها عمل كرد ، و از زشتى هاى اخلاق ، نهى كرد ، و خود از آنها روى بر تافت . دوستانت را تحت ولايت كسى بُرد كه دوست داشتى در گفتار و عمل ، پايبند به آن ولايت باشند ، و [مردم] را با حكمت و اندرز نيكو به راهت دعوت كرد ، و تو را تا رسيدن مرگ ، خالصانه پرستش نمود ، و تو او را پاك ، پاكيزه و پيراسته به سوى خود ، فرا خواندى ، در حالى كه دينت را با او كامل كردى... .
