« إِنَّ أَبِى يَدْعُوكَ لِيَجْزِيَكَ أَجْرَ مَا سَقَيْتَ لَنَا .^۱
پدرم تو را مى طلبد تا تو را به پاداش آب دادن [گوسفندان] براى ما ، مزد دهد » .
موسى عليه السلام ، همراه او به خانه آنها رفت . معلوم شد دخترانى كه در كنار چاه آب ديده و به آنها كمك كرده بود ، فرزندان شعيبِ پيامبر هستند .
هنگامى كه موسى عليه السلام وارد خانه شعيب عليه السلام شد ، وقت شام بود و غذا آماده . شعيب عليه السلام به جوان تازه وارد ، تعارف كرد و فرمود :
يا شابُّ ! اِجلِس فَتَعَشَّ .اى جوان ! بنشين و شام بخور .
امّا موسى عليه السلام ، همچنان ايستاده بود و بر سرِ سفره نمى نشست و در پاسخ ميزبان گفت :
أعوذُ بِاللّهِ !به خدا پناه مى برم !
شعيب عليه السلام كه از اين برخورد او شگفت زده شده بود ، گفت :
ولِمَ ذلِكَ ؟ ألَستَ بِجائِعٍ ؟ !چرا چنين مى گويى ؟ آيا تو گرسنه نيستى ؟
موسى عليه السلام در پاسخ گفت :
بَلى ، و لكِن أخافُ أن يَكونَ هذا عِوَضا لِما سَقيتُ لَهُما ؛ و إنّا أهلُ بَيتٍ لا نَبيعُ شَيئا مِن عَمَلِ الآخِرَةِ بِمِل ءِ الأَرضِ ذَهَبا !آرى [گرسنه ام] ؛ امّا مى ترسم كه اين شام در مقابل آب دادن به گوسفندان آن دو دختر باشد ، و ما خاندانى هستيم كه هيچ عملِ مربوط به آخرت را به زمينِ انباشته از طلا نمى فروشيم .

اين گونه اجتناب مى كردند و نه تنها در مورد تبليغ ، بلكه در مورد هر كارى كه عمل اُخروى محسوب مى شود و براى خدا انجام مى دادند ، حتّى در سخت ترين شرايط اقتصادى ، حاضر نبودند پاداشى دريافت كنند .
در اين باره ، داستان بسيار آموزنده اى از موسى عليه السلام نقل شده است كه در پى مى آيد .

داستانى از اخلاص موسى عليه السلام

موسى عليه السلام ، قبل از نبوّت ، پس از آن كه از چنگ فرعونيان گريخت ، با تحمّل مشكلات فراوان ، خود را به شهر «مَديَن» (شهر شعيب عليه السلام ) رساند . در نزديكى هاى شهر ، چاه آبى بود كه شبان ها براى آب دادن گوسفندان خود ، اطراف آن ، جمع شده بودند . در كنار شبانان ، دو دختر را مشاهده كرد كه به چاه ، نزديك نمى شوند . متوجّه شد كه آنان براى آب دادن گوسفندان خود ، به كمك نياز دارند . به آنها كمك كرد و گوسفندان ، سيراب شدند و دختران ، همراه گوسفندان خود باز گشتند . گرسنگى ، موسى عليه السلام را سخت آزار مى داد . دست به دعا برداشت و گفت :
« رَبِّ إِنِّى لِمَا أَنزَلْتَ إِلَىَّ مِنْ خَيْرٍ فَقِيرٌ .^۱
پروردگارا ! من به هر خيرى كه به سويم بفرستى ، سختْ نيازمندم » .
امام على عليه السلام در اين باره مى فرمايد :
وَاللّهِ ما سَأَلَهُ إلّا خُبزا يَأكُلُهُ !^۲
سوگند به خدا كه موسى ، جز نانى براى خوردن ، درخواست نكرد .
در اين هنگام ، يكى از آن دو دختر ، باز گشت و به موسى عليه السلام گفت :