شعيب عليه السلام گفت :
لا وَ اللّهِ يا شابُّ ، و لكِنَّها عادَتى و عادَةُ آبائى ؛ نُقرِى الضَّيفَ و نُطعِمُ الطَّعامَ .اى جوان ! به خدا قصد ما اين نيست ؛ بلكه اين ، مرام من و پدران من است كه ميهمان نوازى مى كنيم و اطعام مى نماييم .
در اين هنگام ، موسى عليه السلام ، كنار سفره نشست و مشغول خوردن شد . ۱
ج ـ راه هاى تأمين نيازهاى اقتصادى مبلّغ
بنا بر اين مبنا كه گرفتن مزد تبليغ ، از نظر اسلام ، در هر صورتْ نكوهيده است ، اين سؤال ، قابل طرح است كه : نيازهاى مبلّغ ، از چه طريقى بايد تأمين شود ؟
1 . كسب در كنار تبليغ
جمعى از روشن فكرنماها ، از حدود نيم قرن پيش ، چنين ترويج مى كردند كه مبلّغ دين (روحانى) بودن ، اساسا شغل نيست و مبلّغان ، بايد ضمن اشتغال به شغل هاى ديگر ، به ترويج ارزش هاى دينى و هدايت مردم بپردازند . آنان مى گفتند : اگر روحانيان ، در كنار تبليغ ، به كسب و كار نيز بپردازند و نيازى به مردم نداشته باشند ، مى توانند اسلام را آن گونه كه هست ، به مردم ارائه كنند و تحت تأثير خواست كسانى كه نيازهاى اقتصادى آنان را تأمين مى كنند ، قرار نگيرند .
هر چند نياز مستقيم روحانيان به مردم ، آثار زيانبارى دارد ـ كه توضيح آن گذشت ـ ؛ امّا اين راه حل هم صحيح نيست و به فرموده امام خمينى رحمه الله ، اين فكر ، بيشتر از ناحيه كسانى مطرح شده است كه با اساس روحانيت و اسلام ، مخالف هستند . روحانى بودن ، كارى است مثل كارهاى ديگر و در شرايط كنونى ، ممكن
