سخنى در باره گريستن بر مرده

همان گونه كه احاديث اين فصل نشان مى دهند ، پيامبر صلى الله عليه و آله هيچ گاه نزديكان و ياران مصيبت ديده خود را از گريستن باز نداشته و رفتار آنان را نكوهش نكرده است و خود نيز در غم از دست دادن برخى يارانش مانند: عثمان بن مظعون و سعد بن معاذ ، و نيز خويشانش همچون: حمزه سيّد الشهدا ، فرزندش ابراهيم ، پسرعمويش جعفر بن ابى طالب ، و پسر خوانده اش زيد بن حارثه ، و فاطمه بنت اسد گريسته است .
همچنين گزارش هايى كه ديدار ايشان از «ابواء» را نقل كرده اند ، نشان مى دهند كه پيامبر صلى الله عليه و آله پس از حدود پنجاه سال از فوت مادر بزرگوارش ، بر سر قبر وى گريسته و ديگران را نيز به گريه آورده است.
در چند گزارش تاريخى نيز پيامبر صلى الله عليه و آله خواستار شده كه بر حمزه شهيد بگريند و گريه بر او و بعدها گريه بر امثال جعفر بن ابى طالب را كارى درست دانسته و به آن، فرمان داده است و در مرتبه اى فراتر ، پيامبر صلى الله عليه و آله از كسانى كه گريه كنندگان را از گريستن، نهى كرده اند ، خواسته است كه اين كار را نكنند و اجازه دهند كه مصيبت ديدگان بگريند .