اهل سنّت به چشم مى خورد .
گفتنى است فقيهان شيعه ، هر گونه گريه متعارفى را كه همراه با سخنِ موجب غضب خدا نباشد، مُجاز مى دانند و معتقدند كه اسلام ، محدوديتى براى اين واكنش طبيعى انسان ، وضع نكرده است .

ر . ك : الصحيح من سيرة النبىّ الأعظم صلى الله عليه و آله ، عاملى ج 6 ص 269 (المنع من البكاء على الميّت) ؛
حول البكاء على الميت ، خليفة عبيد الكلبانى العمانى ، بيروت : دار المحجّة البيضاء .

گفتنى است چند روايت شاذ و مضطرب ^۱ منسوب به عُمَر و ابو موسى اشعرى و ديگران كه مرده را به دليل گريستن يا نوحه گرى نزديكانش معذّب دانسته اند ، ^۲ به وسيله برخى ديگر از صحابه و تابعين (مانند عايشه و ابن عبّاس و اسيد بن ابى اسيد)، رد شده ^۳ و مخالف صريح آيه مكرّرِ «وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى»^۴ شمرده شده اند.
همچنين نقلى ديگر ^۵ كه به نهى پيامبر صلى الله عليه و آله از گريه كنندگان بر حمزه ، اشاره دارد ، به اين معناست كه گريه طولانى مدّت و چند شب و چند روز گريستن بر مرده ، نهى دارد و گرنه پيامبر خدا صلى الله عليه و آله خود از گريه نكردن بر حمزه به گونه اى گله كرده و در گزارشى ديگر ، ^۶ زنان گريان بر او را ستوده است .
بسيارى از فقيهان شيعه و اهل سنّت، بر اساس اين احاديث متعدّد ـ كه برخى از آنها حتّى در كتب اربعه شيعه و صحاح اهل سنّت آمده اند ـ ، به جواز گريه بر ميّت، فتوا داده اند ^۷ و تنها در كيفيت و بلند كردن صدا به گريه، اختلاف نظرى ميان فقهيان