1.در حديث، از روستاىِ دوردست ، به «كُفور» تعبير شده است . كفور ، به جايى گفته مى شود كه كسى به آن جا رفت و آمد كَپَرنشينان در نظر شهرنشينان ، همانند مردگان در نزد زندگان اند و گويى آنها در ميان قبر زندگى مى كنند . مردم شام ، روستا را «كَفَر» مى نامند .

1.جامع الأخبار : ص ۳۹۲ ح ۱۰۹۴ .

2.جامع الأخبار : ص ۳۹۱ ح ۱۰۹۲ ، بحار الأنوار : ج ۷۶ ص ۱۵۶ ح ۱ .

3.من بَدا جَفا : أي مَن سَكَن الباديةَ غَلُظَ طَبعُهُ لِقِلَّةِ مخالطة الناس . والجَفاءُ : غِلَظُ الطَبعِ (النهاية : ج ۱ ص ۲۸۱ «جفا») .

4.مسند ابن حنبل : ج ۳ ص ۳۰۴ ح ۸۸۴۵ ، السنن الكبرى : ج ۱۰ ص ۱۷۳ ح ۲۰۲۵۵ كلاهما عن أبي هريرة ، المعجم الكبير : ج ۱۱ ص ۴۷ ح ۱۱۰۳۰ عن ابن عبّاس ؛ الأمالي للطوسي : ص ۲۶۴ ح ۴۸۳ عن أبي هريرة ، الغارات : ج ۲ ص ۶۸۹ ، بحار الأنوار : ج ۶۵ ص ۲۸۲ ح ۳۵ .

5.سنن أبي داوود : ج ۳ ص ۱۱۱ ح ۲۸۵۹ ، سنن الترمذي : ج ۴ ص ۵۲۳ ح ۲۲۵۶ ، سنن النسائي : ج ۷ ص ۱۹۵ ، مسند ابن حنبل : ج ۱ ص ۷۶۴ ح ۳۳۶۲ كلّها عن ابن عبّاس ، كنز العمّال : ج ۱۵ ص ۴۰۶ ح ۴۱۵۸۸ .

6.المراسيل لأبي داود : ص ۱۷۵ ح ۵ عن موسى بن شيبة ، تهذيب الكمال : ج ۲۹ ص ۷۹ الرقم ۶۲۶۶ .

7.الكُفور : ما بعُد من الأرض عن الناس ، فلا يمرّ به أحد ، وأهل الكفور عند أهل المدن ، كالأموات عند الأحياء ، فكأنّهم في القبور . وأهل الشام يسمّون القرية الكفر (النهاية : ج ۴ ص ۱۸۹ «كفر») .

8.الأدب المفرد : ص ۱۷۵ ح ۵۷۹ ، شعب الإيمان : ج ۶ ص ۶۸ ح ۷۵۱۸ ، مسند الشاميّين : ج ۲ ص ۱۰۰ ح ۹۸۶ كلّها عن ثوبان ، النهاية : ج ۴ ص ۱۸۹ ، الفردوس : ج ۵ ص ۴۶ ح ۷۴۱۵ عن ثوبان ، وفيه «ساكن القرور» بدل «كساكن القبور» كنز العمّال : ج ۱۵ ص ۴۰۷ ح ۴۱۵۸۹ ، نثر الدّر : ج ۱ ص ۱۶۳ نحوه وفيه ذيله .