۱۰.تهذيب الأحكامـ به نقل از عبد اللّه بن سنان ـ :پدرم ، در حالى كه من نيز حضور داشتم ، از امام صادق عليه السلام در باره اين سخن خداى عز و جل : «تا آن گاه كه به اشُدّ خود برسد» پرسيد.
فرمود : «[مراد از اَشُد] خارج شدن منى است» . آن گاه فرمود : «در شانزده ـ هفده سالگى و مانند آن ، مَنى از او خارج مى شود» .
پدرم گفت : هر گاه سيزده ساله و مانند آن شود ، چه ؟
فرمود : «نه ، هر گاه سيزده ساله شود ، برايش ثواب و گناه نوشته مى شود و مجاز است كه در اموالش دخل و تصرّف كند ، مگر آن كه سفيه يا ناتوان باشد» .
پدرم گفت : سفيه كيست ؟
فرمود : «كسى كه [كالايى به قيمت يك] دِرهم را چند برابر مى خرد» .
گفت : ناتوان كيست ؟
فرمود : «ابله» .
۱۱.امام صادق عليه السلام :نَجده حَرورى در نوشته اى به ابن عبّاس، از او در باره چهار چيز سؤال كرد ... : از يتيم كه چه وقت، دوره يتيمى او تمام مى شود ؟
ابن عبّاس به او نوشت : ... تمام شدن دوره يتيمى يتيم ، اَشُدّ اوست و آن ، خارج شدن مَنى است .
۱۲.مجمع البيان :«پس پروردگارت خواست كه آن دو [پسر بچّه يتيم] به اَشُدّ خود برسند» ، يعنى : به زمانى كه نفع خود را تشخيص دهند و بتوانند دارايى خود را حفظ كنند و آن ، زمانى است كه بزرگ و عاقل شده باشند .
