شبهه فوق در گرو بررسی دو مسأله است.

یک. نافرمانی خاندان و یاران ائمه علیهم السلام از پذیرش امامت، با صدور و یا عدم صدور نصوص امامت چه رابطه‌ای دارد؟

دو. در صورت پذیرش نصوص امامت، چرا خاندان و یاران پیامبر و جانشینان آن حضرت از پذیرش امامت امام زمانشان سرباز زدند؟

یک. بررسی ارتباط نافرمانی خاندان و یاران ائمه علیهم السلام از پذیرش امامت، با صدور نصوص امامت

بر اساس آیات^۱ و روایات^۲ خلقت انسان برای آزمودن اوست. او پای در این جهان نهاده تا در دو راهی‏های بسیاری که در زندگی با آن رو به رو می‏شود، در مسیری گام گذارد که خداوند به آن فرمان داده است. او آمده تا پله‏های ترقی و کمال را با اطاعت از دستورات خداوند یک به یک طی کند و خود را به کمال نهایی برساند.

گذر هزاران ساله تاریخ نشان می‏دهد که در آزمونگاه بزرگ الهی بسیاری از انسان‏ها از دستورات خداوند _ که توسط پیامبران و اوصیای آنان ارسال شده بود _ سرپیچی کردند و امر تبلیغ را با نافرمانی خود، با دشواری‏های فراوانی رو به رو ساختند. تاریخ روشن و رسا به ما می‏گوید که حضور در هیچ یک از طبقات جامعه، اعم از فقیر و غنی پادشاه و رعیت و حتی خاندان و نزدیکان پیامبران و اوصیای آنان باعث مصونیت از انحراف نمی‏شود.

بسیار کسانی بودند که در خانه پیامبر رشد کردند و سایه به سایه او حرکت نمودند، اما در لغزشگاه‏های امتحان الهی لغزیدند و از آرمان پیامبر فرسنگ‏ها فاصله گرفتند.^۳ در مقابل نیز کسان دیگری بودند که هیچ گاه پیامبر را ندیدند، اما با آرمان او سینه به سینه حرکت کردند.^۴ بنا بر این، تردیدی نیست که میان فرمان پیامبر و ائمه علیهم السلام و اجرای آن از سوی نزدیکان آنان هیچ ملازمه‏ای وجود ندارد؛ افزون بر آن که عدم پذیرش امامت از سوی برخی نزدیکان اهل بیت دلایل متعددی می‏تواند داشته باشد که یکی از آنها عدم وجود نصوص امامت است. حال، آن که گزارش‌های متواتر روایی در