بررسی رابطه مشخصه‌های شغلی با رضایت شغلی کارکنان در مؤسسه علمی - فرهنگی دارالحدیث قم - صفحه 146

کیفیت عملکرد تأثیر مثبت داشته باشد. با توجه به این که افراد دارای توانایی‌ها، اهداف، گرایش و الگوهای دلخواه کاری متفاوتی هستند، در مراحل مختلف زندگی خود با توجه به عوامل محیطی، کار معین را انتخاب و یا کار خود را تغییر می‌دهند. کارهای رسمی از طریق طراحی شغل ایجاد می‌شوند و طراحی شغل به افزایش کارآیی و رضایت شغلی افراد توجه دارد.۱ در دنیای واقعی با توجه به تشابه نسبی توانایی‌ها و انگیزه‌های افراد، طراحی شغل می‌تواند در ایجاد تناسب بین شغل و شاغل مؤثر عمل کند که نتیجه آن عملکرد بهتر و در نهایت تأمین و رضایت شغلی است.

یکی از دغدغه‌های مجامع علمی اسلامی پژوهش در عرصه سنت و حدیث است و مراکز مختلفی در جهان اسلام بدین امر مشغول هستند و افراد بسیاری در این عرصه پا نهاده‌اند و این رسته پژوهشی را پیشه خود ساخته‌اند.یکی از مراکز حدیث‌پژوهی مؤسسه علمی _ فرهنگی دارالحدیث است که به همت آیة الله محمدی ری شهری ایجاد شد و در تاریخ 22/8/1374 در شهر مقدس قم با پیام مقام معظم رهبری به طور رسمی آغاز به کار کرد. این مؤسسه ، نخستین مجموعه مستقل حدیث پژوهی در جهان تشیع در دوران معاصر است. بنای اولیه مؤسسه بر پایه پژوهش‌های حدیثی استوار شد و در مهرماه سال 1378 دانشکده علوم حدیث به عنوان نهاد آموزشی فعالیت خود را در شهر ری آغاز کرد. هم اینک مؤسسه دارالحدیث فعالیت‌های پژوهشی و آموزشی خود را ارتقا داده است و با دو رکن پژوهشگاه (در قم) و دانشگاه قرآن و حدیث در (قم و شهر ری) شناخته می‌شود. اهداف کلانِ مؤسسه عبارت است از: پژوهش‌های روشمند در معارف و علوم وابسته به حدیث، تبیین و ترویج معارف حدیثی، تدوین کتب حدیثی و تربیت محققان در حوزه‌های مختلف علوم حدیث با هدف رسیدن به مرجعیت حدیث در جهان تشیع.

از این رو، مؤسسه دارالحدیث عوامل متعددی را که می‌توانند بر بهبود عملکرد کارکنان مؤثر باشند، شناسایی کرد تا به گونه‌ای علمی فعالیت‌های پژوهشی خود را با رضایت‌مندی کارکنانش گسترش دهد. یکی از این عوامل، طراحی شغل است که بهبود عملکرد نیز خود می‌تواند منجر به افزایش رضایت شغلی شود؛ بدین معنا که هم فرد و هم سازمان به اهداف خود نایل می‌شوند. بنا بر این، هدف اصلی تحقیق حاضر مطالعه و تعیین رابطه طراحی شغل با رضایت شغلی در جامعه مورد مطالعه

1.. مبانی مدیریت منابع انسانی، ص۸۴.

صفحه از 169