۱۴۴.امام على عليه السلامـ در باره حجّت فرستادنِ خداى متعال به سوى خلقش ـ :آدم عليه السلام را برگزيد ... و او را ، پس از توبه ، به زمينْ فرو فرستاد تا زمينش را با نسل او ، آباد گردانَد و به واسطه او ، بر بندگانش حجّت آورد و پس از آن كه جان او را ستانْد ، آنان را از وجود آنچه حجّت پروردگارى اش را بر آنان استوار سازد و ايشان را به شناخت او برساند ، خالى نگذاشت ؛ بلكه در هر قرنى و نسلى ، با حجّت ها و برهان هايى كه از زبان پيامبران برگزيده و امانتداران پيام هايش فرستاد ، به مردم رسيدگى كرد تا اين كه حجّت او به پيامبر ما محمّد صلى الله عليه و آله ختم شد و حجّت ها و هشدارهايش به پايان كار رسيد .
۱۴۵.امام على عليه السلام :خداى سبحان ، از فرزندان او (آدم عليه السلام ) ، پيامبرانى را برگزيد و آنان را پيماندار وحى و امانتدار رساندن پيام [خويش] قرار داد ، در آن هنگام كه بيشتر خلايق ، پيمانِ خدا را پاى مال كردند و حقّ او را نشناختند و برايش شريك گرفتند و اهريمنان ، ايشان را از شناخت حق ، روى گردان ساختند و از بندگى او ، جدايشان كردند . پس خداوند ، فرستادگان خود را در ميان آنان بر انگيخت و پيامبرانش را پياپى ، به سوى ايشان فرستاد تا از آنان بخواهند تا پيمان الهى را كه در فطرت ايشان بود ، ادا كنند و نعمت هاى فراموش شده اش را به يادشان آورند و با رساندن [پيام الهى] ، حجّت را برايشان تمام كنند و خِردهاى نهفته شان را پديدار سازند و نشانه هاى قدرت [خويش] را نشانشان دهد ؛ از بامِ بلندِ فرازِ سرشان گرفته تا بسترِ گسترده زير پايشان ، و [مايه هاى] زندگى و حياتشان ، و اجل هايى كه نابودشان مى كند و بيمارى هايى كه پير و فرستوده شان مى سازد و پيشامدهايى كه پياپى ، بر آنان مى رسد .
خداى سبحان ، آفريدگان خود را از پيامبرى مُرسَل يا كتابى آسمانى يا حجّتى مُتقَن يا راهى پايدار ، بى بهره نگذاشت ؛ فرستادگانى كه نه اندك بودنِ شمارشان ، آنان را [از اداى رسالتشان] سست كرد ، نه فراوانىِ تكذيب كنندگانشان . براى پيامبرِ پيشين ، نام پيامبرِ پس از او برده مى شد و پيامبر گذشته ، پيامبر آينده را معرّفى مى كرد . بدين سان ، نسل ها گذشت و روزگاران ، سپرى شد و پدران رفتند و پسران ، جاى آنان را گرفتند .
