1 . اجتناب از ظلم
ره نمود اوّل ، اين كه تنفّر قلبى هر چند ارزش هم شمرده شود ، نبايد به تجاوز به حقوق مبغوض و ظلم بر او بينجامد :
«يَاأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُواْ كُونُواْ قَوَّامِينَ لِلَّهِ شُهَدَاءَ بِالْقِسْطِ وَلَا يَجْرِمَنَّكُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ عَلَى أَلَّا تَعْدِلُواْ اعْدِلُواْ هُوَ أَقْرَبُ لِلتَّقْوَى وَ اتَّقُواْ اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ خَبِيرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ .۱
اى كسانى كه ايمان آورده ايد ! براى خدا قيام كنيد و به عدل ، گواهى دهيد ، مبادا دشمنى با گروهى ، شما را وادار كند كه عدالت پيشه نكنيد . به عدالتْ رفتار كنيد كه اين ، به پروا ، نزديك تر است . از خدا پروا كنيد كه خداوند به آنچه مى كنيد ، آگاه است» .
امام على عليه السلام در تبيين ويژگى هاى مؤمن ، طبق نقلى ، مى فرمايد :
المُؤمِنُ لا يَحيفُ عَلى مَن يُبغِضُ ، وَ لا يَأثَمُ فيمَن يُحِبُّ .۲
مؤمن به كسى كه دشمنش مى دارد ، ستم نمى كند و به خاطر كسى كه او را دوست دارد ، مرتكب گناه نمى شود .
2 . اجتناب از زياده روى
ره نمود دوم ، رعايت اعتدال و اجتناب از افراط و زياده روى در ابراز تنفّر قلبى است ، چنان كه از پيامبر خدا صلى الله عليه و آله روايت شده :
أبغِض بَغيضَكَ هَونا ما ، عَسى أن يَكونَ حَبيبَكَ يَوما ما .۳
دشمنت را در حدّ ميانه دشمن بدار ؛ زيرا شايد روزى دوست تو شود .
