۱۹۵.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :در من، پيامبرى و بركت ، نهاده شده است.

۱۹۶.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هر كس برايش فرزند پسرى متولّد شود و از روى علاقه مندى به من و تبرّك جستن به نامم ، او را «محمّد» نامد، او و فرزندش در بهشت خواهند بود.

۱۹۷.امام على عليه السلام :خدايا! به محمّد صلى الله عليه و آله ، از هر كرامتى برترينِ آن را عطا كن تا آن كه هيچ يك از آفريدگانت، از جهت وسيله [تقرّب و منزلت]، نزديك تر از محمّد صلى الله عليه و آله نباشد ؛ همان كه پيشوا و رهبر خير و دعوت كننده به آن، و مايه بركت بر همه بندگان و شهرها، و رحمتى براى جهانيان است.

۱۹۸.امام على عليه السلامـ در گفتارى كه نعمت وجود پيامبر خدا صلى الله عليه و آله را بيان مى فرمايد ـ :بنگريد به جايگاه هاى نعمت هاى خدا بر آنان، آن گاه كه پيامبرى به سويشان فرستاد و با آيين او، پيمان اطاعتشان را استوار ساخت و با دعوت او، الفتشان را فراهم آورد و اين كه چگونه نعمت، بال كرامت خود را بر سر آنان گشود و جويبارهاى بهره مندى را به سوى آنان روان ساخت و آيين، آنان را بر سر سفره بركتش به هم پيوند داد ، تا آن كه غرق نعمت ها و برخوردار از طراوت زندگى گشتند!
كارها ، آنان را در سايه حكومتى مقتدر نشانيد و حالِ ايشان، آنان را در پناه عزّتى چيره، پناه داد و امورشان در قلّه حكومتى استوار به آنان روى آورد . پس حكمرانانِ بر مردم و پادشاهان اطراف سرزمين ها شدند.
[ آنان،] مالك امور كسانى شدند كه پيش تر، آنان بر ايشان حكومت مى كردند ، و احكام را در ميان كسانى اجرا كردند كه پيش تر، آنان در ميان ايشان اجرا مى كردند . كسى قدرت در هم شكستن نيروى آنان را نداشت و هيچ كس خيال مبارزه با آنان را در سر نمى پروراند . ^۱

۱۹۵.رسول اللّه صلى الله عليه و آله :جُعِلَ فِيَ النُّبُوَّةُ وَالبَرَكَةُ . ^۱

۱۹۶.عنه صلى الله عليه و آله :مَن وُلِدَ لَهُ مَولودٌ ذَكَرٌ فَسَمّاهُ مُحَمَّدا حُبّا لي وتَبَرُّكا بِاسمي كانَ هُوَ ومَولودُهُ فِي الجَنَّةِ . ^۲

۱۹۷.الإمام عليّ عليه السلام :اللّهُمَّ أعطِ مُحَمَّدا ـ صَلَواتُكَ عَلَيهِ وآلِهِ ـ مِن كُلِّ كَرامَةٍ أفضَلَ تِلكَ الكَرامَةِ ... حَتّى لا يَكونَ أحَدٌ مِن خَلقِكَ ... أقرَبَ وَسيلَةً مِن مُحَمَّدٍ ـ صَلَواتُكَ عَلَيهِ وآلِهِ ـ إمامِ الخَيرِ وقائِدِهِ ، وَالدّاعي إلَيهِ ، وَالبَرَكَةِ عَلى جَميعِ العِبادِ وَالبِلادِ ، ورَحمَةٍ لِلعالَمينَ . ^۳

۱۹۸.عنه عليه السلامـ في خُطبَةٍ ذَكَرَ فيهَا النِّعمَةَ بِرَسولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله ـ :اُنظُروا إلى مَواقِعِ نِعَمِ اللّهِ عَلَيهِم حينَ بَعَثَ إلَيهِم رَسولاً ، فَعَقَدَ بِمِلَّتِهِ طاعَتَهُم ، وجَمَعَ عَلى دَعوَتِهِ اُلفَتَهُم : كَيفَ نَشَرَتِ النِّعمَةُ عَلَيهِم جَناحَ كَرامَتِها ، وأَسالَت لَهُم جَداوِلَ نَعيمِها ، وَالتَفَّتِ المِلَّةُ بِهِم في عَوائِدِ بَرَكَتِها ، فَأَصبَحوا في نَعمَتِها غَرِقينَ ، وفي خُضرَةِ عَيشِها فَكِهينَ! قَد تَرَبَّعَتِ الاُمورُ بِهِم في ظِلِّ سُلطانٍ قاهِرٍ ، وآوَتهُمُ الحالُ إلى كَنَفِ عِزٍّ غالِبٍ ، وتَعَطَّفَتِ الاُمورُ عَلَيهِم في ذُرى مُلكٍ ثابِتٍ ، فَهُم حُكّامٌ عَلَى العالَمينَ ، ومُلوكٌ في أطرافِ الأَرَضينَ . يَملِكونَ الاُمورَ عَلى مَن كانَ يَملِكُها عَلَيهِم ، ويُمضونَ الأَحكامَ في مَن كانَ يُمضيها فيهِم! لا تُغمَزُ لَهُم قَناةٌ ، ولا تُقرَعُ لَهُم صَفاةٌ! ^۴