اَوتاد ، در لغت

واژه «اَوتاد» ، جمع «وَتَد» ، به معناى ميخ است ؛ ولى برخى از لغت شناسان ، وَتَد را ضخيم تر از ميخ مى دانند . شيخ طوسى ، در التبيان فى تفسير القرآن ، آورده :
وَتَد ، همان ميخ است ؛ امّا سخت تر از آن است . به همين جهت ، گفته مى شود : ميخ هاى رنج ، وقتى كوبيده مى شوند ، گويى از جهت سختى و كوبيدن ، ميخ هاى آهنين هستند ، و اگر سخت شود ، بر آن وَتَد گفته مى شود . از همين روست كه كوه ها را به ميخ هاى زمين ، دانسته اند ؛ زيرا با سختى و استوارى اى كه دارند ، زمين را از لغزش ، باز مى دارند . ^۱
اين تفاوت را از تفسير وتد ، به «ما يرزّ فى الحائط أو الأرض» ، يعنى : ميخى كه در ديوار يا زمين مى كوبند ، ^۲ نيز مى توان استفاده نمود .

اَقطاب ، در لغت

واژه «اَقطاب» ، جمع «قُطب» ، ميله آهنى ثابت در سنگ زيرين آسياست كه سنگ رويى آسيا ، به دور آن مى چرخد . در لسان العرب ، آمده :
القُطْبُ وَ القَطْبُ وَ القِطْبُ وَ القُطُبُ : الحَديدَةُ القائِمَةُ الَّتى تَدورُ عَلَيهَا الرَّحى... وَ الجَمعُ أقْطابٌ وَ قُطوبٌ .^۳قُطْب و قَطْب و قِطب و قُطُب : ميله سنگ آسياست ... و جمع آن ، «اَقطاب» و «قطوب» است .
با تأمّل در معناى لغوى واژه هاى «اَبدال» ، «اَوتاد» و «اَقطاب» ، معلوم مى شود كه اين الفاظ ، هيچ گونه بار مثبت و يا منفىِ فرهنگى ندارند . آرى! اگر به نحو استعاره بر

درآمد

ابدال ، در لغت

واژه «اَبدال» ، جمع «بَدَل» ، «بِدْل» و «بديل» ، ^۱ از ريشه «بدل» به معناى جاى گزين كردن چيزى به جاى چيزى ديگر ، و نيز به معناى دگرگون نمودن شكل چيزى به شكلى ديگر است . ابن فارِس ، در اين باره مى گويد :
الباءُ وَ الدّالُ وَ اللّامُ أصلٌ واحِدٌ ، وَ هُوَ قِيامُ الشَّى ءِ مَقامَ الشَّى ءِ الذّاهِبِ .^۲با و دال و لام (بدل) ، يك اصل دارد و آن ، قرار گرفتن چيزى به جاى چيزِ رفته است .
نيز اَزْهرى مى گويد :
قالَ أبُو العَبّاسِ : وَ حَقيقَتُهُ أنَّ التَّبديلَ تَغييرُ الصّورَةِ إلى صورَةٍ اُخرى وَ الجَوهَرَةُ بِعَينِها .^۳ابو العبّاس گفته : حقيقت بدل ، اين است كه صورت آن ، به صورت ديگرى در آيد؛ ولى جوهر آن به حالت اصلى بماند .