1.واژه «انواء (جمع نَوء)» ـ كه در متن عربى حديث آمده ـ ، عبارت است از بيست و هشت منزل كه ماه ، هر شب در يكى از آنها قرار مى گيرد . عرب ها معتقد بودند كه با غروب يك منزل و طلوع رقيب آن ، باران مى بارد و اين بارش را به آن ، نسبت مى دادند و مى گفتند : فلان نوء (منزلگاه) ، به ما باران داد (النهاية : ج ۵ ص ۱۲۲ «نوأ») .

2.واژه «تهاون» ـ كه در متن عربى حديث آمده ـ ، يعنى : تحقير و استهزا كردن ، سهل انگارى و بى اعتنايى به چيزى .

1.غرر الحكم : ج ۳ ص ۹۷ ح ۳۹۱۵ ، عيون الحكم والمواعظ : ص ۱۸۱ ح ۳۷۰۴ .

2.تاريخ جرجان : ص ۳۳۵ الرقم ۵۲۱ ، كنز العمّال : ج ۶ ص ۲۳ ح ۱۴۶۷۲ نقلاً عن الحارث بزيادة «لكلٍ آفةٌ تفسده» في أوّله وكلاهما عن ابن مسعود .

3.الأنواء : هي ثمان وعشرون منزلة ، ينزل القمر كلّ ليلة منزلة منها ، وكانت العرب تزعم أن مع سقوط المنزلة وطلوع رقيبها يكون مطر ، وينسبونه اليها فيقولون : مُطرنا بنوء كذا (النهاية : ج ۵ ص ۱۲۲ «نوأ») .

4.تاريخ جرجان : ص ۴۰۲ الرقم ۶۱۸ عن كرز بن وبرة الحارثي .

5.شرح نهج البلاغة لابن أبي الحديد : ج ۲۰ ص ۲۹۵ ح ۳۷۶ .