۸۰۷.امام باقر عليه السلامـ در سفارش خود به جابر بن يزيد جعفى ـ :بِدان كه تو دوستدار ما نخواهى بود ، مگر آن گاه كه اگر همه همشهريانت عليه تو هم داستان شوند و [يك زبان] بگويند : «تو آدم بدى هستى» ، اين اندوهگينت نسازد و اگر بگويند : «تو آدم خوبى هستى» ، اين [نيز] شادمانت نكند ؛ بلكه خود را با كتاب خدا بسنج . اگر ديدى پوينده راه آنان هستى و از آنچه قرآن به اِعراض از آن فرا خوانده ، روى گردانى و به آنچه ترغيب كرده ، راغبى و از آنچه بيم داده است ، بيمناكى ، پس ثابت قدم باش و مژده ات باد كه آنچه در باره تو گفته مى شود ، زيانت نمى رساند ؛ امّا اگر ديدى از قرآن جدايى ، پس چرا بايد خود را بفريبى؟!
۸۰۸.امام باقر عليه السلامـ در سفارش به برخى شيعيان خود ـ :اى گروه شيعيان ما! توصيه ها و سفارش ما به دوستانمان را بشنويد و نيك در يابيد : راست گفتار باشيد ، به سوگندتان با دوستان و دشمنانتان وفادار باشيد ، با اموالتان به مدد يكديگر بشتابيد ، قلباً يكديگر را دوست بداريد ، به درويشانتان صدقه دهيد ، در كار خود، متّحد باشيد ، به هيچ كس، دغل و خيانتى روا مداريد ، بعد از يقين [در عقيده به حقّانيت ما] ، دچار شك و ترديد نشويد ، پس از پيشروى، از ترس، گام وا پس ننهيد ، هيچ يك از شما به دوستدار خود پشت نكند ، زنهار كه به دوستى با غير خود، ميل كنيد و، به اغيار ، دست مودّت ندهيد و كارتان جز براى پروردگارتان نباشد و ايمان و عقيده تان به كسى جز پيامبرتان نباشد و از خدا يارى طلبيد و شكيبا باشيد كه «زمين ، از آنِ خداست و آن را به هر كس از بندگانش كه بخواهد ، به ارث مى دهد و فرجام [نيك] ، از آنِ پرهيزگاران است» . زمين ، از آنِ خداوند است و او آن را به بندگان شايسته اش به ارث مى دهد .
از شيعيان ما، آن كسى دوستدار خدا و دوستدار پيامبر اوست كه هر گاه سخن گويد ، راست گويد و هر گاه وعده اى دهد ، بدان وفا كند و هر گاه امانتى بدو سپرده شود ، آن را برگرداند و هر گاه در راه حق بارى بر دوش او نهند ، آن را به دوش كشد و هر گاه حقّ واجبى از او خواسته شود ، عطا كند و هر گاه به كار حقّى فرمان داده شود ، انجامش دهد .
شيعه ما، كسى است كه علم او از گوشش فراتر نرود (اسرار ما را كه مى شنود ، حفظ كند) . شيعه ما، كسى است كه عيبجوى ما را مدح نمى گويد و با كسى كه به ما بغض مى ورزد ، پيوند بر قرار نمى سازد و با كينه جوى ما هم نشينى نمى كند، و اگر به مؤمنى برسد ، به او احترام مى گذارد و اگر به نادانى برخورَد ، از او دورى مى كند .
شيعه ما، كسى است كه [از سختى ها و گرفتارى ها] چونان سگ زوزه نمى كشد و مانند كلاغ ، طمّاع نيست و به سوى هيچ كس جز برادران خود، دست نياز، دراز نمى كند ، حتّى اگر از گرسنگى بميرد .
شيعه ما، كسى است كه به عقيده ما معتقد است و به خاطر ما دوستان خود را ترك مى گويد و كسانى را كه با او بيگانه اند ، امّا دوستدار مايند ، به خود نزديك مى كند و نزديكان خود را كه با ما دشمن اند ، از خود دور مى گرداند .
