۹۵۰.الأمالى، مفيدـ به نقل از ابان بن تغلب ـ :امام صادق عليه السلام فرمود : «نفس كشيدن غم ديده از براى ستمى كه بر ما رفته ، تسبيح است و اندوه او به خاطر ما ، عبادت است و پرده پوشى اسرار ما، جهاد در راه خداست» . امام صادق عليه السلام سپس فرمود : «بايد اين حديث را با طلا نوشت» .
۹۵۱.امام صادق عليه السلامـ خطاب به مسمع بن عبد الملك ـ :اى مسمع! از زمانى كه امير مؤمنان عليه السلام كشته شد ، آسمان و زمين، دلسوزانه براى ما مى گريند و فرشتگانى كه براى ما گريه مى كنند ، بيشترند [از آسمان و زمين] و از زمانى كه ما كشته شديم ، اشك فرشتگان، نخشكيده است و هيچ كس از روى دلسوزى ، براى ما و به خاطر آنچه بر سر ما آمده است، نمى گريد ، مگر اين كه خداوند متعال ، پيش از آن كه اشكْ از ديدگانش بيرون آيد ، او را رحمت مى كند و چون اشك هايش بر گونه اش جارى گردد ، اگر قطره اى از آن اشك ها در جهنّم افتد ، حرارت آن را فرو مى نشاند ، چندان كه ديگر حرارتى برايش نمى نمانَد و كسى كه به خاطر [مصائبِ] ما دلى دردمند داشته باشد ، هنگام مرگش كه ما را مى بيند ، چنان سُرورى به او دست مى دهد كه تا وقتى در كنار حوض [كوثر] بر ما وارد شود، آن سُرور همچنان در قلبش باقى است .
۹۵۲.امام رضا عليه السلام :هر كس مصيبت ما را به ياد آورد و به خاطر ستم هايى كه بر ما رفته است، بگِريد ، روز قيامت ، با ما در يك درجه خواهد بود و هر كه ياد مصيبت ما كند و بگريد و بگرياند ، در آن روزى كه چشم ها مى گريند ، چشم او نمى گريد و هر كس در مجلسى بنشيند كه ياد و نام ما در آن زنده مى شود ، در آن روزى كه دل ها مى ميرند ، دل او نمى ميرد .
۹۵۳.بحار الأنوارـ به نقل از دعبل خزاعى ـ :در يك چنين روزهايى به خدمت سَرور و مولايم على بن موسى الرضا عليه السلام رسيدم . ديدم كه همچون شخص اندوهگينِ دل شكسته اى نشسته است و يارانش گرد او جمع اند . چون مرا ديد ، فرمود : «خوش آمدى، اى دعبل! خوش آمدى، اى آن كه با دست و زبانَت يارى مان مى كنى» .
سپس برايم جا باز كرد و مرا پهلوى خود نشانيد و آن گاه فرمود : «اى دعبل! دوست دارم برايم شعرى بسرايى ؛ زيرا اين روزها، روزهاى غم و اندوه ما اهل بيت و ايّام شادمانى دشمنان ما ، بويژه بنى اميّه بوده است .
اى دعبل! هر كس در مصيبت ما بگريد و ديگرى را ـ و لو يك نفر ـ بگرياند ، پاداش او با خداست .
اى دعبل! هر كس ديدگانش بر مصيبت ما اشك بريزد و به خاطر آنچه از دشمنانمان به ما رسيده است، بگِريد ، خداوند، او را در زمره ما محشور مى نمايد .
اى دعبل! هر كس براى مصيبت جدّم حسين گريه كند ، خداوند قطعاً گناهان او را مى آمرزد» .
