۲۰۴.سنن الدارمىـ به نقل از زيد بن ارقم ـ :روزى پيامبر خدا براى ما به سخنرانى ايستاد و خدا را حمد و ثنا گفت و سپس فرمود: «اى مردم! من هم يك بشرم و زودا كه پيك پروردگارم نزد من آيد و اجابتش كنم. پس در ميان شما دو چيز گران سنگ بر جاى مى نهم: نخستينِ آنها كتاب خداست كه در آن ، راه نمايى و روشنايى است. پس به كتاب خدا چنگ زنيد و آن را از دست مَنَهيد» و به آن ، ترغيب و تشويق كرد و آن گاه فرمود : «و ديگرى اهل بيتم. خداى را در باره اهل بيتم به ياد شما مى آورم» . اين جمله را سه بار فرمود .

۲۰۵.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :من در ميان شما ، دو چيز گران سنگ بر جاى مى نهم كه يكى از آن دو ، بزرگ تر از ديگرى است: كتاب خدا ـ كه رشته اى كشيده شده از آسمان به زمين است ـ و عترتم اهل بيتم . اين دو ، هيچ گاه از يكديگر جدا نمى شوند تا آن كه در كنار حوض ، بر من وارد شوند.

۲۰۶.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :به زودى ، من [به سوى آخرت] فرا خوانده مى شوم و از ميان شما خواهم رفت، در حالى كه دو چيز گران سنگ در ميانتان بر جاى مى نهم: كتاب خداوند عز و جل و عترتم. كتاب خدا ، رشته كشيده از آسمان به زمين است، و عترتم همان اهل بيت من اند. خداوند نكته دان و آگاه ، به من خبر داد كه اين دو ، هرگز از يكديگر جدا نمى شوند تا در كنار حوض بر من وارد شوند. پس بنگريد كه پس از من ، با آن دو چگونه رفتار مى كنيد.

۲۰۴.سنن الدارمي عن زيد بن أرقم :قامَ رَسولُ اللّه صلى الله عليه و آله يَوما خَطيبا ، فَحَمِدَ اللّهَ وأثنى عَلَيهِ ، ثُمَّ قالَ : يا أَيُّهَا النّاسُ ، إنَّما أنَا بَشَرٌ يُوشِكَ أن يَأتِيَني رَسولُ رَبّي فَاُجيبَهُ ، وإنّي تارِكٌ فيكُمُ الثِّقلَينِ ، أوَّلُهُما كِتابُ اللّهِ فيهِ الهُدى وَالنُّورُ ، فَتَمَسَّكوا بِكِتابِ اللّهِ وخُذوا بِهِ ، فَحَثَّ عَلَيهِ ورَغَّبَ فيهِ ، ثُمَّ قالَ : وأهلَ بَيتي ، اُذَكِّرُكُمُ اللّهَ في أهلِ بَيتي ـ ثَلاثَ مَرّاتٍ ـ . ^۱

۲۰۵.رسول اللّه صلى الله عليه و آله :إنّي تارِكٌ فيكُمُ الثِّقلَينِ ، أحَدُهُما أكبَرُ مِنَ الآخَرِ : كِتابَ اللّهِ حَبلٌ مَمدودٌ مِنَ السَّماءِ إلَى الأَرضِ ، وعِترَتي أهلَ بَيتي ، وإنَّهُما لَن يَفتَرِقا حَتّى يَرِدا عَلَيَّ الحَوضَ . ^۲

۲۰۶.عنه صلى الله عليه و آله :إنّي اُوشِكُ أن اُدعى فَاُجيبَ ، وإنّي تارِكٌ فيكُمُ الثِّقلَينِ : كِتابَ اللّهِ عز و جل ، وعِترَتي ، كِتابُ اللّهِ حَبلٌ مَمدودٌ مِنَ السَّماءِ إلَى الأَرضِ ، وعِترَتي أهلُ بَيتي ، وإنَّ اللَّطيفَ الخَبيرَ أخبَرَني أنَّهُما لَن يَفتَرِقا حَتّى يَرِدا عَلَيَّ الحَوضَ ، فَانظُروني بِمَ تَخلُفوني فيهِما . ^۳