1.سيّد رضى رحمه الله مى گويد : اين ، استعاره است و مراد ، اين است كه مؤمن هر گاه بدى كند ، بلافاصله خوبى مى كند و هر گاه گناه كند ، پشيمان مى شود . پس گويا با ارتكاب گناهى ، دينش را مى دَرَد و با توبه ، آن را وصله مى زند . پس پيامبر صلى الله عليه و آله مؤمن را به كسى تشبيه كرده كه جامه اى را مى شكافد و سپس شكاف آن را به هم مى آورد و آنچه را دريده ، مى دوزد .

1.غرر الحكم : ج ۳ ص ۴۶۳ ح ۵۰۹۱ .

2.غررالحكم : ج ۱ ص ۱۷۶ ح ۶۶۸ .

3.الكافي : ج ۵ ص ۸۲ ح ۹ عن الإمام الصادق عليه السلام ، نهج البلاغة : الخطبة ۱۵۳ ، تحف العقول : ص ۱۵۶ كلاهما نحوه ، بحار الأنوار : ج ۷۷ ص ۴۰۹ ح ۳۶ .

4.الكافي : ج ۲ ص ۴۲۴ ح ۱ ، تفسير العيّاشي : ج ۱ ص ۱۰۹ ح ۳۲۷ كلاهما عن سلّام بن المستنير عن الإمام الباقر عليه السلام ، الخصال: ص۱۳۰ ح۱۳۴ عن الحلبيعن الإمام الصادق عليه السلام نحوه، بحار الأنوار: ج ۶ ص ۴۲ ح ۷۸.

5.اسم فاعل من أوهى بمعنى أضعف ، وأصلها موهي. قال الشريف الرضي رحمة اللّه عليه : وهذه استعارة ، والمراد أنّ المؤمن اذا أساء أحسن واذا أخطأ ندم ، فكأنّه يوهي دينه بمعصية ، ويرقعه بتوبته ،فشبّهه عليه الصلاة والسّلام بمن يخرق ثوبًا ، ثم يبادر رقع ماخرق ، ورتق مافتق .

6.المجازات النبوية : ص ۱۶۹ ح ۱۳۴ ؛ تاريخ بغداد : ج ۴ ص ۱۱۴ الرقم ۱۷۷۶ ، شعب الإيمان : ج ۵ ص ۴۱۹ ح ۷۱۲۳ وفيهما «واهٍ» بدل «موه» ، ، المعجم الأوسط :ج ۲ ص ۲۳۹ ح ۱۸۵۶ ، المعجم الصغير : ج ۱ ص ۶۶ وفيهما «واهي» بدل «موهٍ» وكلّها عن جابر ، كنز العمّال : ج ۱ ص ۱۴۳ ح ۶۹۱ .