۶۳۷.امام صادق عليه السلام :مؤمن ، در دين ، نيرومند است و در عين نرمى ، قاطع و ايمانش آميخته با يقين . در فهميدن [دين] ، آزمند است و در پيمودن راه راست ، با نشاط (كوشا) و در نيكوكارى ، پايدار . دانش را با بردبارى در آميخته و در عين برخوردارى از نرمش ، زيرك است . در [راه] حق ، سخاوتمند است و هنگام توانگرى ، جانب اعتدال را نگه مى دارد و در وقت نادارى ، خويشتندار است و در زمان قدرت يافتن [بر دشمن] ، با گذشت است . در طاعت خدا خلوص دارد و از شهوت پيروى نمى كند و در خواهش ها خويشتندار است . به جهاد ، آزمند است و با وجود كار ، نمازش را ترك نمى گويد و در سختى ها شكيباست .
در تكان ها محكم است و در ناملايمات ، شكيبا و در هنگام برخوردارى ، سپاس گزار . غيبت نمى كند ، تكبّر ندارد و پيوند خويشاوندى نمى بُرَد . سست و درشت خوى و خشن نيست و نگاهش از او پيشى نمى گيرد [بلكه در اختيار اوست ]و شكمش او را رسوا نمى كند و ميل جنسى اش بر او چيره نمى آيد . به مردم حسادت نمى ورزد . سرزنش مى شود ؛ ولى او سرزنش نمى كند . اسراف نمى كند و ستم ديده را يارى مى رساند و به بينوا رحم مى كند . نفْسش از او در رنج است و مردم از او در آسايش اند . عزّت دنيا را نمى خواهد و از خوارىِ آن ، بى تابى نمى كند . مردم در انديشه دنيايند و او سرگرم آخرت است . نه در قضاوتش نقصى ديده مى شود و نه در رأيش ضعفى و نه در دينش خرابى اى . هر كه با او مشورت كند ، راه نمايى اش مى كند و به آن كه كمكش كند ، كمك مى رساند ، و از هرزه گويى و رفتار جاهلانه مى گريزد .

۶۳۷.عنه عليه السلام :المُؤمِنُ لَهُ قُوَّةٌ في دينٍ، وحَزمٌ في لينٍ ، وإيمانٌ في يَقينٍ ، وحِرصٌ في فِقهٍ ، ونَشاطٌ في هُدىً ، وبِرٌّ في استِقامَةٍ ، وعِلمٌ في حِلمٍ ، وكَيسٌ في رِفقٍ ، وسَخاءٌ في حَقٍّ ، وقَصدٌ في غِنىً ، وتَجَمُّلٌ في فاقَةٍ ، وعَفوٌ في قُدرَةٍ ، وطاعَةٌ للّهِِ في نَصيحَةٍ ، وَانتِهاءٌ في شَهوَةٍ ، ووَرَعٌ في رَغبَةٍ ، وحِرصٌ في جِهادٍ ، وصَلاةٌ في شُغُلٍ ، وصَبرٌ في شِدَّةٍ .
وفِي الهَزاهِزِ وَقورٌ ، وفِي المَكارِهِ صَبورٌ ، وفِي الرَّخاءِ شَكورٌ ، ولا يَغتابُ ولا يَتَكَبَّرُ ، ولا يَقطَعُ الرَّحِمَ ، ولَيسَ بِواهِنٍ ، ولا فَظٍّ ولا غَليظٍ ، ولا يَسبِقُهُ بَصَرُهُ ، ولا يَفضَحُهُ بَطنُهُ ، ولا يَغلِبُهُ فَرجُهُ ، ولا يَحسُدُ النّاسَ ، يُعَيَّرُ ولا يُعَيِّرُ ، ولا يُسرِفُ ، يَنصُرُ المَظلومَ ويَرحَمُ المِسكينَ ، نَفسُهُ مِنهُ في عَناءٍ ، وَالنّاسُ مِنهُ في راحَةٍ ، لا يَرغَبُ في عِزِّ الدُّنيا ، ولا يَجزَعُ مِن ذُلِّها ، لِلنّاسِ هَمٌّ قَد أقبَلوا عَلَيهِ ولَهُ هَمٌّ قَد شَغَلَهُ ، لا يُرى في حُكمِهِ نَقصٌ ، ولا في رَأيِهِ وَهنٌ ، ولا في دينِهِ ضَياعٌ ^۱ ، يُرشِدُ مَنِ استَشارَهُ ، ويُساعِدُ من ساعَدَهُ ، ويَكيعُ ^۲ عَنِ الخَنا وَالجَهلِ. ^۳