۱۹۴.امام صادق عليه السلام :خداوند عز و جل بر بندگان خود ، فرمان بردارى از كسى را كه مى داند منحرف و گم راهشان مى كند ، واجب نمى گردانَد و كسى را كه مى داند بدو كفر مى ورزد و به جاى او ، شيطان را بندگى مى كند ، براى رسالت خود بر نمى گزيند و او را بنده برگزيده خويش قرار نمى دهد، و بر خلق خود ، حجّتى جز معصوم نمى نهد.

۱۹۵.امام صادق عليه السلامـ در سخنرانى اى كه در آن ، از «صفات امام» ياد مى كند ـ :پيوسته زير نظر خدا ، از او مراقبت مى شود و خداوند با پرده [عصمتِ] خويش ، او را حفظ و حراست مى كند. دام هاى ابليس و لشكرش ، از او دور مى شوند، و ورود شب هاى تار (باطل) و دميدن [وسوسه يا افسونِ] نابه كاران ، از او دفع مى گردند و اعمال بد از او برگردانيده مى شوند. از معلوليت ها مبرّا، از آفت ها بركنار، از لغزش ها محفوظ، و از هر گونه زشتكارى اى مصون است. در جوانى اش به بردبارى و نيكوكارى (/ طاعت) ، معروف است و در پيرى به پاك دامنى و دانش و فضيلت ، منسوب است.

۱۹۶.امام رضا عليه السلام :امام از گناهان، پاك و از عيب ها مبرّاست. دانش ، مخصوص اوست و بردبارى، نشان او . شيرازه دين است و مايه عزّت مسلمانان و خشم منافقان و نابودىِ كافران.

۱۹۴.الإمام الصادق عليه السلام :لا يَفرِضُ اللّهُ عز و جل عَلى عِبادِهِ طاعَةَ مَن يَعلَمُ أنَّهُ يُغويهِم ويُضِلُّهُم ، ولا يَختارُ لِرِسالَتِهِ ولا يَصطَفي مِن عِبادِهِ مَن يَعلَمُ أنَّهُ يَكفُرُ بِهِ ويَعبُدُ الشَّيطانَ دونَهُ ، ولا يَتَّخِذُ عَلى خَلقِهِ حُجَّةً إلّا مَعصوما. ^۱

۱۹۵.عنه عليه السلامـ في خُطبَةٍ لَهُ يَذكُرُ فيها صِفاتِ الإِمامِ ـ :لَم يَزَل مَرعِيّا بِعَينِ اللّهِ ، يَحفَظُهُ ويَكلَؤُهُ بِسِترِهِ ، مَطرودا عَنهُ حَبائِلُ ^۲ إبليسَ وجُنودِهِ ، مَدفوعاعَنهُ وُقوبُ الغَواسِقِ ^۳ ونُفوثُ ^۴ كُلِّ فاسِقٍ ، مَصروفا عَنهُ قَوارِفُ ^۵ السّوءِ ، مُبَرَّأً مِنَ العاهاتِ ، مَحجوبا عَنِ الآفاتِ ، مَعصوما مِنَ الزَّلّاتِ ، مَصونا عَنِ الفَواحِشِ كُلِّها ، مَعروفا بِالحِلمِ وَالبِرِّ في يَفاعِهِ ^۶ ، مَنسوبا إلَى العَفافِ وَالعِلمِ وَالفَضلِ عِندَ انتِهائِهِ. ^۷

۱۹۶.الإمام الرضا عليه السلام :الإِمامُ : المُطَهَّرُ مِنَ الذُّنوبِ ، وَالمُبَرَّأُ عَنِ العُيوبِ ، المَخصوصُ بِالعِلمِ، المَوسومُ بِالحِلمِ ، نِظامُ الدّينِ ، وعِزُّ المُسلِمينَ ، وغَيظُ المُنافِقينَ ، وبَوارُ الكافِرينَ. ^۸