۲۰۷.امام صادق عليه السلام :خداوند در زمين خود ، حجّتى نمى گمارد كه اگر از او سؤالى شود ، بگويد: نمى دانم.

۲۰۸.امام صادق عليه السلام :خداوند ، حكيم تر و بزرگوارتر و بزرگ تر و داناتر از آن است كه حجّتى بر بندگانش قرار دهد و سپس چيزى از امور [مورد نياز ]بندگانش را از آنان پنهان بدارد.

۲۰۹.الكافىـ به نقل از هشام بن حكم ـ :در مِنا، از امام صادق عليه السلام در باره پانصد مطلب از علم كلام ، سؤال كردم و مى گفتم: آنان (متكلّمان عامّه) چنين و چنان مى گويند، و ايشان به من مى فرمود: «تو چنين و چنان بگو».
من [كه از تسلّط علمىِ امام و چيره دستى اش در مسائل علم كلام ، تعجّب كرده بودم ]گفتم: قربانت گردم! حلال و حرام را البتّه مى دانم كه در قبضه شماست و شما داناترينِ مردم به آنها هستيد ؛ امّا اينها علم كلام است؟!
امام صادق عليه السلام فرمود: «واى بر تو، اى هشام! خداوند ـ تبارك و تعالى ـ براى خلق خود حجّتى قرار نمى دهد كه همه آنچه را مردم به آن نياز دارند ، نداند».

۲۱۰.امام صادق عليه السلام :در امام ، نشانه اى براى پندپذيران (نشانه شناسان) است. او راه راست است، با نور خدا مى نگرد و از جانب خدا سخن مى گويد و هيچ چيز، از آنچه اراده مى كند، بر او پوشيده نيست.

۲۰۷.الإمام الصادق عليه السلام :إنَّ اللّهَ لا يَجعَلُ حُجَّةً في أرضِهِ يُسأَلُ عَن شَيءٍ، فَيَقولُ : لا أدري. ^۱

۲۰۸.عنه عليه السلام :إنَّ اللّهَ أحكَمُ وأكرَمُ وأجَلُّ وأعلَمُ مِن أن يَكونَ احتَجَّ عَلى عِبادِهِ بِحُجَّةٍ ، ثُمَّ يُغَيِّبُ عَنهُم شَيئا مِن أمرِهِم. ^۲

۲۰۹.الكافي عن هشام بن الحكم :سَأَلتُ أبا عَبدِ اللّهِ عليه السلام بِمِنى عَن خَمسِمِئَةِ حَرفٍ مِنَ الكَلامِ ، فَأَقبَلتُ أقولُ : يَقولونَ : كَذا وكَذا ، قالَ : فَيَقولُ : قُل : كَذا وكَذا ، قُلتُ : جُعِلتُ فِداكَ ، هذَا الحَلالُ وهذَا الحَرامُ ، أعلَمُ أنَّكَ صاحِبُهُ وأَنَّكَ أعلَمُ النّاسِ بِهِ ، وهذا هُوَ الكَلامُ .
فَقالَ لي : وَيكَ ^۳ يا هِشامُ ! لا يَحتَجُّ اللّهُ تَبارَكَ وتَعالى عَلى خَلقِهِ بِحُجَّةٍ لا يَكونُ عِندَهُ كُلُّ ما يَحتاجونَ إلَيهِ. ^۴

۲۱۰.الإمام الصادق عليه السلام :إنَّ فِي الإِمامِ آيَةً لِلمُتَوَسِّمينَ ^۵ ، وهُوَ السَّبيلُ المُقيمُ ، يَنظُرُ بِنورِ اللّهِ ، ويَنطِقُ عَنِ اللّهِ ، لا يَعزُبُ ^۶ عَلَيهِ شَيءٌ مِمّا أرادَ. ^۷