3 / 1 ـ 1
پيمان فطرى
قرآن
«و [ياد كن] آن گاه را كه پروردگارت از پشت هاى بنى آدم ، ذريّه آنان را برگرفت و آنان را بر خودشان گواه ساخت كه : آيا پروردگار شما نيستم؟ گفتند : «چرا ؛ گواهى داديم» تا مبادا روز قيامت بگوييد : «ما از اين [امر] ، غافل بوديم»» .
«اى فرزندان آدم! مگر با شما عهد نكرده بودم كه شيطان را مپرستيد ؛ زيرا وى دشمن آشكار شماست ، و اين كه مرا بپرستيد [كه] اين است راه راست؟» .
حديث
۵۰.تفسير العيّاشىـ به نقل از زراره ـ :از امام باقر عليه السلام در باره اين سخن خداوند : «و [ياد كن ]آن گاه را كه پروردگارت از پشت هاى بنى آدم» تا «بر خودشان گواه ساخت» سؤال كردم .
فرمود : «خداوند ، ذريّه آدم را كه تا روز قيامت مى آيند ، از پشت او بيرون آورد و همگى به سان مورچه زرد بيرون ريختند ، و خدا خودش را به آنان شناسانيد و خويش را نشانشان داد . و اگر آن (عهدِ «اَلَست») نبود ، هيچ كس پروردگارش را نمى شناخت . اين است معناى سخن او كه : «و اگر از آنان بپرسى : چه كسى آسمان ها و زمين را آفريد؟ هر آينه مى گويند : خدا» .
۵۱.امام باقر عليه السلامـ در باره اين سخن خداوند بزرگ :«و [ياد كن] آن گاه را كه پروردگارت از پشت هاى بنى آدم»تا«گواهى داديم»ـ :شناخت ، مسجّل شد ؛ امّا [فرزندان آدم] آن صحنه [و پيمان معرفت] را از ياد بردند و به زودى به ياد خواهند آورد ، و اگر آن (عهد «اَلَست») نبود ، هيچ كس نمى دانست كه آفريدگارش كيست و روزى رسانش چه كسى است .
