مى گوييد كه نمى كنيد؟!» در امان بدار ، و در دنيا و آخرت ، رسوايش مساز .
خدايا! مرا از كسانى قرار بده كه در طلبت ، جدّيت كردند و پا پَس نكشيدند و راه تو را پيمودند و كج نشدند و در رسيدن ، به تو اعتماد كردند تا رسيدند و دل هايشان از محبّت تو سيراب شد و جان هايشان به معرفت تو انس گرفت و هيچ كس ، راهزن ايشان نگشت و هيچ چيز ، از رسيدنشان به آنچه از تو آرزو داشتند ، جلوگيرى نكرد . پس آنان ، در آنچه جان هايشان بدان شيفته بود ، جاودان اند و دهشت بزرگ ، آنان را اندوهناك نمى سازد و فرشتگان ، با آنان ديدار مى كنند [و مى گويند] : اين ، همان روزى است كه به شما وعده داده مى شد .

بهترين عامل انقطاع از غير خدا ، عشق و محبّت اوست . كيمياى محبّت ، چنان سالك را به خدا جذب مى كند كه پيوند جانش را از هر چه جز اوست ، مى بُرَد و هر چه محبّت بيشتر شود ، حالت انقطاع از غير و اتّصال به معدن عظمت ، افزون تر مى گردد .

پنج . احياى عقل و ميراندن نفْس

با به كار بستن ره نمودهاى چهارگانه اى كه شرح آنها گذشت ، به تدريج ، قواى عقلانىِ «سالك الى اللّه » رشد مى كند و هوس هاى حيوانى ، در او مى ميرند تا آن كه به اين نقطه مى رسد كه امير مؤمنان عليه السلام در وصف او مى فرمايد :
قَد أَحيا عَقلَهُ ، و أَماتَ نَفسَهُ ، حَتّى دَقَّ جَليلُهُ ، و لَطُفَ غَليظُهُ ، و بَرَقَ لَهُ لامِعٌ كَثيرُ البَرقِ ، فَأَبانَ لَهُ الطَّريقَ و سَلَكَ بِهِ السَّبيلَ ، و تَدافَعَتهُ الأَبوابُ إلى بابِ السَّلامَةِ ، و دارِ الإقامَةِ ، و ثَبَتَت رِجلاهُ بِطُمَأنينَةِ بَدَنِهِ فى قَرارِ الأَمنِ وَ الرّاحَةِ بِما استَعمَلَ قَلبَهُ ، و أَرضى رَبَّهُ . ¹
عقلِ خود را زنده كرده و نفسِ خود را ميرانده است ، تا جايى كه درشتى هايش نازك و زمختى هايش لطيف گشته اند و برقى فروزان و تابناك ، برايش درخشيدن گرفته و راهش را روشن داشته و او را به راه در آورده است و درها ، او را به درِ سلامت و سراى اقامت كشانده اند و ثابتْ قدم و با كمال اطمينان ، در جايگاه امن و راحت ، به عوض آنچه دلش به كار برده و خدايش را خشنود ساخته ، جاى گرفته است .
بارى ، اى خداى منّان و مهربان ! به حرمت انبيا و اوليا و به حقّ محمّد صلى الله عليه و آله و خاندان او ، تو را سوگند مى دهم كه به اين قلمْ شكسته بينوا و بى آزرم نيز توفيق تلاش براى سلوك به سوى خودت عنايت كن ، و حلاوت معرفت حقيقىِ خويش را به او بچشان ، و او را از سرزنش تندِ : «لِمَ تَقُولُونَ مَا لَا تَفْعَلُونَ ؛ چرا چيزى