7 / 5
دورى كردن از حرام ها
۱۷۵.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :كسى كه خدا را بشناسد و بزرگش بدارد ، دهانش را از سخن و شكمش را از خوردن باز مى دارد و نفْس خويش را با روزه و نماز ، پاك مى گرداند .
۱۷۶.امام على عليه السلام :آن كه [خدا را] شناخت ، خويشتندار شد .
۱۷۷.امام رضا عليه السلام :اگر كسى بگويد : «چرا مردم به اقرار نمودن به خدا و پيامبر او و حجّتش و آنچه او از نزد خداوند آورده است ، مأمور شده اند؟» ، گفته مى شود : به دلايل فراوان ، از جمله : كسى كه به خدا اقرار نكند ، از نافرمانى او دورى نمى ورزد و از ارتكاب گناهانِ بزرگ باز نمى ايستد و در فساد و ستمكارى هايى كه دلخواه و خوشايند اوست ، ملاحظه هيچ كس را نمى كند ، و هر گاه مردم اين كارها را بكنند و هر شخصى ، بدون ملاحظه هيچ كس ، آنچه را مى خواهد و هوس مى كند ، مرتكب شود ، همه جامعه به تباهى كشيده مى شود و برخى به جان ديگرى مى افتند ، و نواميس و اموال را به يغما مى برند و خون ها و اسير گرفتن [زنان] را مباح مى شمارند و يكديگر را به ناحق و بى گناه مى كشند ، و اين ، باعث خرابى دنيا و نابودى خلق مى شود و آبادانى و نسل بشر را از بين مى برد .
دليل ديگر ، آن كه : خداوند عز و جل حكيم است ، و حكيم نيست و حكيمش نخوانند ، مگر كسى را كه از تباهى بازدارد و به صلاح (درستى) فرا خواند و از ستم جلو گيرد و از زشتكارى ها نهى كند . و باز داشتن از تباهى و امر كردن به صلاح و نهى از زشتكارى ها تحقّق نمى پذيرد ، مگر پس از اقرار به خدا و شناخت امر و نهى كننده . پس اگر مردم ، بدون اقرار به خدا و شناخت [و ايمان به او] رها مى شدند ، ديگر امر به درستى و نهى از تباهى ، معنا نداشت ؛ زيرا امر كننده و نهى كننده اى در كار نبود .
دليل ديگر ، آن كه : مى بينيم مردم ، گاه دور و پنهان از چشم ديگران كارهاى فاسد انجام مى دهند . پس اگر اقرار به خداوند و ترس از او در نهان نباشد ، هيچ كس ، هر گاه با شهوت و هوس خويش تنها مى شد ، در ترك معصيت و پرده درى و ارتكاب گناه كبيره ، ملاحظه هيچ كس را نمى كرد ؛ چون اين كار او ، از نگاه خلق پوشيده بود و كسى ناظر آن نبود ، و اين ، جامعه را به تباهى مى كشانْد . بنا بر اين ، استوارى و درستى جامعه ممكن نبود ، مگر با اقرار آنان به وجود دانايى آگاه كه پنهانى ترين رازها را مى داند ، [همو كه] امر كننده به درستى و نهى كننده از تباهى است و هيچ امر پنهانى ، بر او پوشيده نيست ، و اين خود ، عامل باز دارنده اى براى ارتكاب آنان از هر گونه فساد است .
