۲۷۶.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :حجاب خداوند عز و جل نور است . اگر آن را كنار بزند ، انوار روى [ذات ]او مخلوقاتش را ، تا جايى كه چشمش كار مى كند ، مى سوزانَد .

۲۷۷.پيامبر خدا صلى الله عليه و آلهـ در دعا ـ :بار خدايا! از تو درخواست مى كنم ، اى كسى كه به واسطه پرتو نورش از ديدگان خلقش در حجاب گشته است ، اى كسى كه جامه شكوه و بزرگى پوشيده و به كبريايى در قدسش شهره است!

۲۷۸.امام على عليه السلامـ در مناجاتش در ماه شعبان ـ :معبودا! كمال روى كردن به خودت را به من ارزانى دار و ديدگان دل هايمان را به نورِ نگاه به خودت روشن گردان تا ديدگان دل هايمان ، پرده هاى نور را بدرند و به كان عظمت برسند ، و جان هايمان به آستان مقدّس و عزّتمند تو بياويزند .

۲۷۹.التوحيدـ به نقل از يونس بن عبد الرحمان ـ :به امام كاظم عليه السلام گفتم : چرا خداوند ، پيامبرش را به آسمان و از آن جا به سِدرة المنتهى و از آن جا تا حجاب هاى نور ، بالا برد و در آن جا با او گفتگو و مناجات كرد ، در حالى كه خداوند به مكان داشتن ، وصف نمى شود؟
فرمود : «خداوند ـ تبارك و تعالى ـ به داشتن مكان ، وصف نمى شود و زمان بر او نمى گذرد ؛ امّا خواست تا فرشتگان خود و ساكنان آسمان هايش را به وجود او مفتخر سازد و آنان را به ديدن پيامبر صلى الله عليه و آله گرامى بدارد و از شگفتى هاى عظمتش چيزهايى را به او نشان دهد كه بعد از فرود آمدنش از آنها خبر مى دهد ، و اين ، بدان گونه نبود كه اهل تشبيه مى گويند . خداوند ، پاك و برتر است از آنچه بدو شرك مى ورزند» .

۲۷۶.رسول اللّه صلى الله عليه و آله :إِنَّ اللّهَ عز و جل ... حِجابُهُ النّورُ ، لَو كَشَفَهُ لَأَحرَقَت سُبُحاتُ وَجهِهِ مَا انتَهى إِلَيهِ بَصَرُهُ مِن خَلقِهِ . ^۱

۲۷۷.عنه صلى الله عليه و آلهـ فِي الدُّعاءِ ـ :اللّهُمَّ إِنّي أَسأَ لُكَ يا مَنِ احتَجَبَ بِشُعاعِ نورِهِ عَن نَواظِرِ خَلقِهِ ، يا مَن تَسَربَلَ بِالجَلالِ وَالعَظَمَةِ ، وَاشتَهَرَ بِالتَّجَبُّرِ في قُدسِهِ . ^۲

۲۷۸.الإمام عليّ عليه السلامـ في مُناجاتِهِ في شَهرِ شَعبانَ ـ :إِلهي ، هَب لي كَمالَ الاِنقِطاعِ إِلَيكَ ، وأَنِر أَبصارَ قُلوبِنا بِضِياءِ نَظَرِها إِلَيكَ ، حَتّى تَخرِقَ أَبصارُ القُلوبِ حُجُبَ النّورِ، فَتَصِلَ إِلى مَعدِنِ العَظَمَةِ، وتَصيرَ أَرواحُنا مُعَلَّقَةً بِعِزِّ قُدسِكَ. ^۳

۲۷۹.التوحيد عن يونس بن عبد الرحمن :قُلتُ لِأَبِي الحَسَنِ موسَى بنِ جَعفَرٍ عليهماالسلام : لِأَيِّ عِلَّةٍ عَرَجَ اللّهُ بِنَبِيِّهِ صلى الله عليه و آله إِلَى السَّماءِ ، ومِنها إِلى سِدرَةِ المُنتَهى ، ومِنها إِلى حُجُبِ النّورِ ، وخاطَبَهُ وناجاهُ هُناكَ وَاللّهُ لا يوصَفُ بِمَكانٍ ؟
فَقالَ عليه السلام : إِنَّ اللّهَ ـ تَبارَكَ وتَعالى ـ لا يوصَفُ بِمَكانٍ ، ولا يَجري عَلَيهِ زَمانٌ ، ولكِنَّهُ عز و جل أَرادَ أَن يُشَرِّفَ بِهِ مَلائِكَتَهُ وسُكّانَ سَماواتِهِ ، ويُكرِمَهُم بِمُشاهَدَتِهِ ، ويُرِيَهُ مِن عَجائِبِ عَظَمَتِهِ ما يُخبِرُ بِهِ بَعدَ هُبوطِهِ ، ولَيسَ ذلِكَ عَلى ما يَقولُ المُشَبِّهونَ ، سُبحانَ اللّهِ وتَعالى عَمّا يُشرِكونَ . ^۴