۳۷۶.امام صادق عليه السلامـ به مفضّل بن عمر ـ :اى مفضّل! نخستين نشان و دليل بر وجود آفريدگار ـ كه والاست پاكى او ـ ، آماده ساختن اين جهان هستى و تركيب اجزاى آن و دادن چنين نظمى به آن است ، به طورى كه اگر در باره اين جهان ، تأمّل و انديشه كنى و با خِرد خويش آن را بازشناسى ، خواهى ديد كه اين عالم ، به سان اتاقى است كه همه نيازمندى هاىِ بندگانش در آن مهيّا و آماده شده است . آسمان ، همچون سقفِ اتاق برافراشته است و زمين ، مانند فرش گسترده و ستارگان ، چون چراغ ها چيده و آراسته شده اند و گوهرها ، چون گنجينه ها [در دل زمين] اندوخته شده اند و هر چيزى در اين عالم ، براى غرضى آماده شده است و انسان ، مانند كسى است كه اين اتاق به مالكيت او درآمده و تمام آنچه در آن است ، در اختيار وى نهاده شده است . انواع گياهان در جهت نيازهاى او فراهم گشته و حيوانات گوناگون ، در جهت مصالح و منافع او به كار گرفته شده اند و اين همه ، آشكارا دلالت بر آن دارند كه جهان بر اساس نقشه و حكمت و نظم و هماهنگى آفريده شده است و آفريننده آن ، يكى است ، و هموست كه اجزاى اين عالم را با يكديگر ، تركيب و نظم بخشيده است .
۳۷۷.امام صادق عليه السلامـ از گفتار ايشان در باره توحيد كه پس از ذكر برخى نشانه هاى وجود خداوند سبحان ، ايراد فرمود ـ :همه اينها دلايلى است كه دل را به پروردگار پاك و بلندمرتبه ، ره نمون مى شوند ، و دل با خِرَد خويش ، پى مى برد كه تدبير كننده اين چيزها ، خداوند يكتا و مقتدر و حكيمى است كه ازلى و ابدى است ، و اگر در آسمان ها و زمين ها خدايان ديگرى در كنار خداوند پاك بودند ، بى گمان ، هر خدايى با خلق خود به سويى مى رفت [و دَم از استقلال مى زد] و بر يكديگر تفوّق مى جستند و هر يك از آنها در كار ديگرى اخلال مى كرد .
همچنين گوش ها كتاب هايى را كه مدبّر [عالم] ، در جهت تصديق [و تأييد] آنچه دل ها با خِرَدهايشان و توفيق خداوند دريافتند ، فرو فرستاد و نيز گفته هاى كسانى را كه خدا را حقيقتاً و به نداشتن فرزند و همسر و انباز شناختند ، نپوشيدند و آنچه را از زبان پيامبران شنيدند ، به دل رسانيدند .
