تهمت بزند و او را متّهم به روابط جنسى خارج از ازدواج كند ، در حالى كه چنين نباشد ، به لعنت الهى دچار مى شود. با توجّه به فرآيند «لِعان» ^۱ در فقه اسلامى ، چنين مردى، زندگى خود را در معرض تباهى قرار داده است و اين زمينه را براى همسر خود به وجود مى آورد تا با انجام دادن تشريفات قانونى ، از او جدا شود .

ج ـ آسيب هاى مرتبط با زن

آسيب هايى كه از ناحيه زن ، نهاد خانواده را تهديد مى كند و ممكن است به فروپاشى نهاد خانواده بينجامد، عبارت اند از:

1 . آزار دادن شوهر

آزار دادنِ شوهر، همانند آزار دادنِ زن ، موجب تزلزل بنيان خانواده است ؛ زيرا در فرض آزاررسانى از سوى زن ، مرد نيز واكنش همانندى نشان مى دهد و كانون زندگى، به معركه درگيرى و كشمكش تبديل مى شود و به تدريج، تحمّل چنين وضعيتى براى هر دو سوى رابطه، سخت مى شود . در اين زندگى ها، محبّت و اطاعت، جاى خود را به سرپيچى و نفرت مى دهد و در اين حالت، روابط متعارف ازدواج به گونه اى ديگر تحقّق مى پذيرد . حتّى در صورتى كه شوهر تحمّل كند و به مقابله به مثل نپردازد ، از محبّتش به همسر كاسته مى شود و زندگى با عشق، به زندگى با نفرت، تبديل مى شود. اين وضعيت غير طبيعى، تنها تا آن جا ادامه مى يابد كه تنش هاى عصبى حاصل از اين نگاه و رفتار ، از آستانه تحمّل طرفين در نگذرد . امام صادق عليه السلام در تعبيرى لطيف ، زنِ آزاررسان را از اسباب تكدّر عيش مى داند و

6 . غيرت ورزى نابه جا

زندگى مشترك ، محدود كننده روابط جنسى است . در هر اجتماع و دينى ، ازدواج، مرزهايى را براى روابط جنسى به وجود مى آورد . در دين اسلام، اين روابط، منحصر به خانواده مى شود و از اين رو، خيانت هر يك از دو سوى ازدواج ، به معناى پيمان شكنى است . اين نكته، مورد قبول همگان است ؛ امّا هر گاه حساسيت به اين مسئله ، از حدّ طبيعى خود بيرون رود و به صورت شك هايى بى جا و غيرت ورزىِ بدون دليل در آيد ، زندگى را تلخ مى كند و خانه را به صورت بازداشتگاهى در مى آورد كه بازجوى آن، شريك زندگى است ؛ زيرا كسى كه بايد بيشترين اعتماد را داشته باشد، بيشترين ترديد را دارد . جالب توجّه، آن كه ابراز ترديدها و پرس و جوهاى بى دليل ، همسر امين را نيز به سوى خيانت، سوق مى دهد و او را در معرض خيانت به شوهر قرار مى دهد. روايت تكان دهنده نهج البلاغه در اين باره، بسيار صريح است . امام على عليه السلام مى فرمايد :
إيّاكَ وَ التَّغايُرَ فى غَيرِ مَوضِعِ غَيرَةٍ ؛ فَإِنَّ ذلِكَ يَدعُو الصَّحيحَةَ إلَى السُّقمِ ، وَ البَريئَةَ إلَى الرَّيبِ .^۱
از غيرت ورزيدن بى جا [ نسبت به زنان ] بپرهيز كه زن سالم را به بيمارى [ و نادرستى ] مى كشانَد و پاك دامن را به گناه .
اگر هم چنين نكند ، زن را به نقطه اى مى رسانَد كه در دوستى ها و اظهار محبّت هاى همسرش ، ترديد جدّى مى نمايد و از محبّت خود نيز دريغ مى كند و بدين سان، اصلى ترين رشته پيوند خانواده، سست مى شود .
در پايان مى افزاييم كه هر گاه بدبينى شوهر به جايى برسد كه به همسر خود ،