۱۸.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :سوگند به آن كه جان محمّد در دست اوست ، هر آينه بنده لقمه حرام به شكم خود مى فرستد و تا چهل روز ، هيچ عملى از او پذيرفته نمى شود . هر بنده اى كه گوشتش از حرام و ربا برويد ، آتش به او سزاوارتر است .

۱۹.امام باقر عليه السلامـ به نقل از پدرانش عليهم السلام ـ :اهل صُفّه ميهمان پيامبر خدا بودند . آنان خانواده و اموال خود را ترك گفته و به مدينه هجرت كرده بودند . پيامبر خدا ، اين افراد را كه شمارشان به چهارصد مرد مى رسيد ، در صُفّه ^۱ مسجد ، اسكان داد و هر صبح و شام به آنان سر مى زد و سلام و احوالپرسى مى كرد . روزى ، نزد ايشان رفت . ديد يكى كفش خود را مى دوزد ، ديگرى جامه اش را وصله مى زند ، و سومى مشغول شپش زدايى از خود است . پيامبر خدا روزى ، ده سير خرما به آنها مى داد .
مردى از ميانشان برخاست و گفت : اى پيامبر خدا! از بس كه خرما به ما دادى ، معده هايمان سوخت!
پيامبر خدا فرمود : «اگر مى توانستم دنيا را خوراك شما كنم ، البتّه اين كار را مى كردم ؛ امّا كسانى از شما كه بعد از من زنده بمانند ، چاشت و شامشان ، با قَدَح ، غذا خواهند خورد . صبح ، يك پيراهن خواهند پوشيد و شب ، يكى ، و خانه هايتان را مانند كعبه ، تزيين خواهيد كرد» .
مردى برخاست و گفت : اى پيامبر خدا! ما سخت مشتاق چنان زمانى هستيم . كِى مى رسد؟
پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود : «اين زمان براى شما ، بهتر از آن زمان است . شما اگر شكم هايتان را از حلال پر كنيد ، به زودى از حرام نيز پر خواهيد كرد» .

۱۸.رسول اللّه صلى الله عليه و آله :وَالَّذي نَفسُ مُحَمَّدٍ بِيَدِهِ ! إنَّ العَبدَ لَيَقذِفُ اللُّقمَةَ الحَرامَ فِي جَوفِهِ ما يُتَقَبَّلُ مِنُه عَمَلٌ أربَعينَ يَوما ، وأيُّما عَبدٍ نَبَتَ لَحمُهُ مِنَ السُّحتِ ^۱ وَالرِّبا فَالنّارُ أولى بِهِ. ^۲

۱۹.الإمام الباقر عن آبائه عليهم السلام :إنَّ رَسولَ اللّهِ صلى الله عليه و آله كانَ يَأتي أهلَ الصُّفَّةِ ، وكانوا ضِيفانَ ^۳ رَسولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله ؛ كانوا هاجَروا مِن أهاليهِم وأموالِهِم إلَى المَدينَةِ ، فَأَسكَنَهُم رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله صُفَّةَ ^۴
المَسجِدِ ، وهُم أربَعُمِئَةِ رَجُلٍ ، كانَ يُسَلِّمُ عَلَيهِم بِالغَداةِ وَالعَشِيِّ ، فَأَتاهمُ ذاتَ يَومٍ فَمِنهُم مَن يَخصِفُ نَعلَهُ ، ومِنهُم مَن رقَعُ ثَوبَهُ ، ومِنهُم مَن يَتَفَلّى ، وكانَ رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله يَرزُقُهُم مُدّا مُدّا مِن تَمرٍ فِي كُلِّ يَومٍ.
فَقامَ رَجُلٌ مِنهُم فَقالَ : يا رَسولَ اللّهِ ، التَّمرُ الَّذي تَرزُقُنا قَد أحرَقَ بُطونَنا!
فَقالَ رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : أما إنّي لَوِ استَطَعتُ أن اُطعِمَكُمُ الدُّنيا لَأَطعَمتُكُم ، ولكِن مَن عاشَ مِنكُم بَعدي فَسَيُغدى عَلَيهِ بِالجِفانِ ^۵ ويُراحُ عَلَيهِ بِالجِفانِ ، ويَغدو أحَدُكُم في قَميصَةٍ ^۶ ويَروحُ فِي اُخرى ، وتُنَجِّدونَ ^۷ بُيوتَكُم كَما تُنَجَّدُ الكَعبَةُ.
فَقامَ رَجُلٌ فَقالَ : يا رَسولَ اللّهِ ، إنّا عَلى ذلِكَ الزَّمانِ بِالأَشواقِ فَمَتى هُوَ؟
قالَ صلى الله عليه و آله : زَمانُكُم هذا خَيرٌ مِن ذلِكَ الزَّمانِ ، إنَّكُم إن مَلَأتُم بُطونَكُم مِنَ الحَلالِ ، توشِكونَ أن تَملَؤوها مِنَ الحَرامِ. ^۸