بنا بر اين ، مدّت آفرينش زمين و آسمان ها ، شش روز مى شود ، چنان كه در قرآن كريم در هفت مورد بر آن ، تأكيد شده است . ^۱

يك . مقصود از «روز» در آفرينش زمين

با اندكى تأمّل ، روشن مى شود كه مقصود از «روز» در تبيين مدّت آفرينش زمين ، معناى عرفى آن ـ كه حاصل يك بار گردش آن به دور خود در بيست و چهار ساعت است ـ نيست ؛ چرا كه اين معنا پس از آفرينش زمين و آسمان و حركت زمين به دور خود ، پديد آمده است .
از اين رو ، كلمه «روز» ^۲ در آياتِ مورد اشاره را برخى به معناى «وقت» ، ^۳ برخى به معناى «به اندازه يك روز» ، ^۴ برخى به معناى «يوم رُبوبى» ^۵ و برخى به معناى «پاره اى از زمان» و يا «دوره زمانى معيّن» ^۶ معنا كرده اند ، كه معناى اخير ، مناسب تر با آيات به نظر مى رسد .

دو . تحوّلات زمين در دو دوره

در باره تحوّلاتى كه زمين در دو دوره داشته است ، چند نظريّه و به سخن دقيق تر ، چند فرضيّه وجود دارد :
برخى گفته اند: در دوره نخست ، اصلِ زمين پديد آمده و در دوره دوم ، آن به

سخنى در باره مدّت آفرينش زمين و آماده سازى آن

قرآن كريم تصريح مى كند كه آفرينش زمين ، در دو روز ، تحقّق يافته است :
«خَلَقَ الْأَرْضَ فِى يَوْمَيْنِ .^۱
زمين را در دو روز آفريد» .
همچنين آفرينش زمين و آماده سازى آن براى زندگى ، مجموعا چهار روز طول كشيده است :
«وَ جَعَلَ فِيهَا رَوَاسِىَ مِن فَوْقِهَا وَ بَارَكَ فِيهَا وَ قَدَّرَ فِيهَآ أَقْوَاتَهَا فِى أَرْبَعَةِ أَيَّامٍ .^۲
و در زمين از فراز آن ، كوه ها را نهاد و در آن ، خير فراوان پديد آورد و موادّ خوراكىِ آن را در چهار روز ، اندازه گيرى كرد» .
آفرينش آسمان ها نيز در مدّت دو روز ، سامان يافته است :
«فَقَضَاهُنَّ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ فِى يَوْمَيْنِ .^۳
پس آنها (آسمان ها) را در دو روز ، به صورت هفت آسمان ، مقرّر داشت» .