۲۵.امام على عليه السلامـ در سخنرانى اى در باره شگفتى آفرينش هستى ـ :از نشانه هاى توانايى و عظمت خداوند ، و آفرينش بديع و دقيق او ، آن است كه از آب درياى مالامال و انباشته و پُرخروش ، خشكىِ جامدى (زمين) را آفريد . آن گاه از آن دريا ، طبقاتى پديد آورد و سپس آن طبقات را ـ كه بسته بودند ـ به صورت هفت آسمان بشكافت ، و اين هفت آسمان ، به فرمان او ، بر جاى ماندند و در اندازه اى كه به فرمان او تعيين شده بود ، ايستادند . و زمين را استوار ساخت كه درياى سيّال و ژرفِ به فرمان ، آن را بر دوش مى كشد؛ دريايى كه رامِ فرمان او گشت ، و در برابر هيبت او سر تسليم فرود آورد ، و آب روان از ترس او ايستاد . و صخره هاى زمين را و بلندى هاى سخت آن را و كوه هاى سترگش را آفريد ، و آنها را در جايگاه هايشان استوار نمود ، و در قرارگاه هايشان استقرار بخشيد . پس قلّه هاى كوه ها سر به آسمان افراشتند ، و ريشه هايشان در آب فرو رفتند . كوه هاى زمين را از دشت هايش بر آورد ، و پايه هاى آنها را در دل زمين و جاى جاى آن ـ كه بايد ـ دوانيد . قلّه هاى آنها را بلند ساخت ، و نوك آنها را دراز گردانيد ، و آنها را تكيه گاه زمين قرار داد ، و چونان ميخ در زمين كوبيد . پس زمين از جنب و جوش باز ايستاد تا ساكنان خويش را نلرزاند ، يا بار خود را در كام خويش فرو نبرد و يا از جاى خود منتقل نشود .
پس پاك و منزّه است خدايى كه زمين را ، پس از جوش و خروش آب هايش ، نگه داشت ، و آن را پس از آن كه كرانه هايش تر بودند ، خشك كرد ، و آن را براى آفريدگانش رام (هموار) ساخت ، و برايشان بسترى بگستراند ، بر روى دريايى سهمگين و راكد كه جريان ندارد ، و ايستاده است و حركت نمى كند ، و تنها بادهاى طوفانى ، آن را بر هم مى زنند ، و ابرهاى پُرباران به تلاطمش در مى آورند «و در اين همه ، عبرتى است براى كسى كه بترسد» .
