1.حلبى در السيرة ى خود مى افزايد : عبّاس بن تيميّه ، برقرارى پيوند برادرى ميان مهاجران ، بويژه برادرى ميان پيامبر صلى الله عليه و آله و على عليه السلام را انكار كرده است و گفته : چون برادرى افكندن ميان مهاجران و انصار براى اين صورت گرفت كه به يكديگر رسيدگى كنند و دل هايشان نسبت به هم پيوند بخورد ، بنا بر اين ، برادرى افكندن ميان مهاجر با مهاجر ، معنا ندارد . ابن حجر گفته است : اين ، ردّ نص با قياس است . برخى از مهاجران ، از جهت مالى و يا قبيله اى قوى تر از برخى ديگر بودند . پيامبر خدا ميان فرادست ها و فرودست ها برادرى افكند تا فروتر از فراتر بهره مند شود و فراتر از فروتر كمك بگيرد و اين جا فلسفه برادرى افكندن ميان ايشان و على عليه السلام آشكار مى شود ؛ كسى كه پيش از بعثت ، پيامبر صلى الله عليه و آله را در كارش مدد مى رساند (ر . ك : عيون الأثر : ج ۱ ص ۲۳۰) .

1.المحبّر : ص ۷۰ .

2.قال الحلبي في سيرته مضيفا : وأنكر العبّاس بن تيميّة المؤاخاة بين المهاجرين ، ولا سيّما مؤاخاة النبيّ صلى الله عليه و آله لعليّ عليه السلام ، قال : لأنّ المؤاخاة بين المهاجرين والأنصار إنّما جعلت لإرفاق بعضهم ببعض ،ولتألّف قلوب بعضهم ببعض ، فلا معنى لمؤاخاة مهاجريّ لمهاجريّ . قال الحافظ ابن حجر : وهذا ردّ للنصّ بالقياس ، وبعض المهاجرين كان أقوى من بعض بالمال والعشيرة ،فآخى بين الأعلى والأدنى ليرتفق الأدنى بالأعلى ، وليستعين الأعلى بالأدنى ، ولهذا تظهر مؤاخاته صلى الله عليه و آله لعليّ عليه السلام ؛ كان هو الذي يقوم بأمره قبل البعثة .

3.السيرة الحلبيّة : ج ۲ ص ۲۰ ، عيون الأثر : ج ۱ ص ۲۶۴ ، جواهر المطالب : ج ۱ ص ۶۹ ، سبل الهدى والرشاد : ج ۳ ص ۳۶۳ والثلاثة الأخيرة عن عبد اللّه بن عمر نحوه .