۲۳۱.حلية الأولياءـ به نقل از ابن عمر ـ :پيامبر خدا فرمود : «محبّت من به دل هيچ بنده اى نياميخت و دوستم نداشت ، مگر آن كه خداوند ، بدن او را بر آتش ، حرام گردانيد» .
سپس فرمود : «كاش برادرانم را كه بر حوض [كوثر ]وارد مى شوند و من با ظرف هايى پُر از شراب [بهشتى] به استقبالشان مى روم و آنها را پيش از آن كه وارد بهشت شوند ، از حوضم سيراب مى كنم ، ببينم» .
گفته شد : اى پيامبر خدا! مگر ما برادران تو نيستيم؟
فرمود : «شما ياران منيد . برادران من ، كسانى اند كه به من ايمان آورده اند ، در حالى كه مرا نديده اند. من از پروردگارم درخواست كرده ام كه چشم مرا به شما و به كسانى كه نديده، به من ، ايمان آورده اند، روشن گردانَد» .

۲۳۲.پيامبر خدا صلى الله عليه و آلهـ در وصف برادرانش كه پس از او مى آيند ـ :هر يك از آنان اگر يك تسبيح بگويد ، در نظرش بهتر از آن است كه كوه هاى دنيا براى او طلا شود . يك نگاه به يكى از آنان ، نزد من محبوب تر از نگاه كردن به بيت اللّه الحرام است . اگر فردى از آنان در بين يارانش در سختى بميرد ، پاداش كسى را دارد كه در ميان رُكن و مقام ، كشته شده باشد ، و مزد كسى را دارد كه در حرم خدا بميرد . كسى كه در حرم خدا بميرد ، خداوند ، او را از آن وحشت بزرگ [در روز قيامت ]در امان مى دارد و به بهشتش مى بَرَد .

۲۳۱.حلية الأولياء عن ابن عمر عن رسول اللّه صلى الله عليه و آله :مَا اختَلَطَ حُبّي بِقَلبِ عَبدٍ فَأَحَبَّني إلّا حَرَّمَ اللّهُ جَسَدَهُ عَلَى النّارِ .
ثُمَّ قالَ : لَيتَني أرى إخواني وَرَدوا عَلَى الحَوضِ ، فَأَستَقبِلَهُم بِالآنِيَةِ فيهَا الشَّرابُ فَأَسقِيَهُم مِن حَوضي قَبلَ أن يَدخُلُوا الجَنَّةَ .
فَقيلَ لَهُ : يا رَسولَ اللّهِ ، أوَلَسنا إخوانَكَ؟ قالَ : أنتُم أصحابي ، وإخواني مَن آمَنَ بي ولَم يَرَني ، إنّي سَأَلتُ رَبّي أن يُقِرَّ عَيني بِكُم وبِمَن آمَنَ بي ولَم يَرَني . ^۱

۲۳۲.رسول اللّه صلى الله عليه و آلهـ في وَصفِ إخوانِهِ الَّذينَ يَأتونَ مِن بَعدِهِ ـ :لَو أنَّ أحَدا مِنهُم يُسَبِّحُ تَسبيحَةً خَيرٌ لَهُ مِن أن يَصيرَ لَهُ جِبالُ الدُّنيا ذَهَبا ، ونَظرَةٌ إلى واحِدٍ مِنهُم أحَبُّ إلَيَّ مِن نَظرَةٍ إلى بَيتِ اللّهِ الحَرام ، ولَو أنَّ أحَدا مِنهُم يَموتُ في شِدَّةٍ بَينَ أصحابِهِ لَهُ أجرُ مَقتولٍ بَينَ الرُّكن وَالمَقام ، ولَهُ أجرُ مَن يَموتُ في حَرَمِ اللّه ، ومَن ماتَ في حَرَمِ اللّهِ آمَنَهُ اللّهُ مِنَ الفَزَعِ الأَكبَرِ ، وأدخَلَهُ الجَنَّةَ . ^۲